«Δεν μπορείς να στριμώξεις ένα κοράκι μέσα σε μια σουπιέρα!» είπε η Τζιλ, ψιθυρίζοντας όσο πιο δυνατά τολμούσε.
«Εντάξει, εσύ τι προτείνεις δηλαδή; Δεν βλέπω να υπάρχουν τίποτα κλουβιά πρόχειρα!» απάντησε ο Σαμ, αγριεμένα.
Καθόντουσαν ακόμα στο γραφείο του Καθηγητή και το κοράκι παρέμενε, προς το παρόν, κουρνιασμένο στο πάτωμα του διαδρόμου, ούτε 3 μέτρα μακριά τους.
Ο Καθηγητής έσπαγε κι εκείνος το κεφάλι του να βρει τι είδους αντικείμενο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο για να περιοριστεί ένα άγριο πουλί, αλλά κι αυτός δεν έβρισκε τίποτα. Ψιθύρισε, «προτείνω να καθορίσουμε πώς θα το αιχμαλωτίσουμε, το κακόμοιρο, πριν αναλωθούμε στις επιλογές εγκλωβισμού του. Αλλά μιας και κατεβάζουμε ιδέες, πού στο καλό βρήκε αυτό το πλάσμα κι άλλον κρύσταλλο;»
Το κοράκι, σχεδόν σαν να παρακολουθούσε τη συζήτηση, φάνηκε να αρπάζει πιο σφιχτά το δεύτερο μπλε πετράδι. Είχε προφανώς επιστρέψει στην κρυψώνα του στο πάνω μέρος της ντουλάπας, είχε ανακαλύψει ότι το πρώτο ζαφείρι έλειπε και είχε πετάξει από την ανοιχτή πόρτα να το ψάξει. Προφανώς, δεν μπορούσε να στηριχθεί καλά στην κουπαστή, κρατώντας το δεύτερο ζαφείρι, έτσι είχε καταλήξει στο πάτωμα. Από εκεί μισοπέταξε-μισοπήδηξε μέχρι την πόρτα του γραφείου ώστε να δει τι γινόταν μέσα.
Ο Σαμ έριξε μια ματιά στον Καθηγητή. «Έχετε μια πετσέτα ή μια κουβέρτα να το σκεπάσουμε;»
«Α, ναι, αυτό μπορεί να πιάσει!» ψιθύρισε ο Καθηγητής. Σηκώθηκε αργά και περπάτησε στις μύτες προς την δεύτερη πόρτα του γραφείου. Αυτή οδηγούσε σε ένα υπνοδωμάτιο δίπλα στο γραφείο. Αλλά το κοράκι δεν το έχαψε. Πήδηξε μακριά από την πόρτα, κοιτώντας συνεχώς όλους όσοι ήταν στο δωμάτιο.
«Δεν ξέρω αν θα μείνει αρκετά, ώστε να προλάβω να φέρω την κουβέρτα», είπε ο Καθηγητής.
«Ναι, αλλά και πάλι αξίζει να δοκιμάσουμε. Μόνο κινηθείτε αργά», είπε ο Σαμ.
Τελικά η προσπάθεια αποδείχτηκε άκαρπη. Μόλις ο Καθηγητής γύρισε με την κουβέρτα στο χέρι, το κοράκι πέταξε ξανά στην κορφή της ντουλάπας. Ήξεραν ότι εκεί δεν είχε αρκετό χώρο για να πετάξουν την κουβέρτα, έτσι στάθηκαν στην είσοδο και σκέφτονταν πώς να συνεχίσουν.
«Ένα είναι σίγουρο», είπε ο Σαμ, με κανονική φωνή. «Πρέπει να βγάλουμε τον πίνακα του Ορμπαράτους από τη σοφίτα ή τουλάχιστον να τον σκεπάσουμε, ώστε να μην μπορεί το κοράκι να ξαναπετάξει μέσα του».
«Ωχ, να, Σαμ!» είπε η Τζιλ. «Αυτό έπρεπε να το είχαμε σκεφτεί απ’ την αρχή! Καθηγητά, μπορούμε να πάμε πίσω, στην άλλη μεριά της σοφίτας – εκεί που μας βρήκε η κ. Μίλλς – χωρίς να περάσουμε από την ντουλάπα; Φοβάμαι μήπως περνώντας τρομάξουμε το πουλί και το διώξουμε ξανά απ’ το σπίτι».
«Ναι, υπάρχει άλλος δρόμος», απάντησε ο Καθηγητής. Έδειξε μια μικρή καταπακτή στον τοίχο. «Αυτό εκεί συνδέει με τον κεντρικό χώρο της σοφίτας. Το τμήμα όπου βρίσκεται η ντουλάπα είναι τελείως ξεχωριστό».
Ο Σαμ προχώρησε προς την καταπακτή και την άνοιξε. Ήταν μια από τις δύο πόρτες που είχαν ανακαλύψει όταν έψαχναν τη σοφίτα. «Θα πάω και θα γυρίσω τον πίνακα προς τον τοίχο. Αυτό τουλάχιστον θα εμποδίσει το πουλί να δραπετεύσει στον Ορμπαράτους». Εξαφανίστηκεμέσααπότηνκαταπακτή.
«Καθηγητά, ξέρουμε πώς το κοράκι έφτασε στην ντουλάπα; Εννοώ, πού ακριβώς στα κεραμίδια είναι η τρύπα που χρησιμοποίησε;» ρώτησε η Τζιλ.
«Όχι, δεν νομίζω. Θα πρέπει να βγούμε έξω από το σπίτι και να την ψάξουμε. Υποθέτω πως δεν μπορούμε να την φτάσουμε από μέσα χωρίς να τρομάξουμε το πουλί, κι ότι αν φύγει μπορεί να πάει ή και να μην πάει στο άλλο τμήμα της σοφίτας».
«Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να το δελεάσω να βγει απ’ την σοφίτα;»
«Εννοείς τηλεπαθητικά ή κάπως αλλιώς;»
«Α! αυτό δεν το είχα σκεφτεί! Αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να προσπαθήσω να επικοινωνήσω μαζί του τηλεπαθητικά! Είμαστε ανοιχτοί σε όλα εδώ που φτάσαμε, νομίζω». Η Τζιλ έκανε ένα-δυο βήματα στο διάδρομο προς την ντουλάπα. Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να “βρει” το κοράκι. Της πήρε μερικά λεπτά, αλλά μετά της φάνηκε ότι αισθάνθηκε το πουλί. «Μετά, όμως, τι να κάνω;» αναρωτήθηκε. Είχε μόλις αρχίσει να εξερευνά τη χρήση των δυνατοτήτων της με τους ανθρώπους. Πώς, στην ευχή, να ήξερε πώς να “κουβεντιάσει” μ’ ένα πουλί;
Όπως συμβαίνει συνήθως, δεν της δόθηκε η ευκαιρία. Πάνω που κατάλαβε ότι αισθανόταν το πουλί, το ένοιωσε να κινείτε. Δεν χρειάστηκε καν τις συναισθητικές της ικανότητες γι αυτό. Ένα δυνατό κρώξιμο, ακολουθούμενο από ένα δυνατό χτύπημα φτερών, ανακοίνωσε την αποχώρηση του πουλιού από την φωλιά του. Προσπάθησε να αισθανθεί αν ήταν ακόμα μέσα στο σπίτι, αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα.
«Οπότε, είτε πάμε έξω και ψάχνουμε να δούμε πού μπορεί να πήγε, είτε περιμένουμε εδώ μήπως ξαναγυρίσει», είπε.
Ο Καθηγητής ετοιμαζόταν να απαντήσει, όταν άκουσαν μια δυνατή κραυγή και έναν πάταγο από την καταπακτή.
«Σαμ; Τι συμβαίνει;» φώναξε. Δεν μπορούσε να δει τίποτα στο μισοσκόταδο.
«Εδώ πέρα,» είπε ο Σαμ. «Το πουλί ξαναγύρισε. Πέταξε δίπλα μου και με ξάφνιασε. Έσπρωξα κι έριξα κάτι, όπως προσπαθούσα να δω που πήγαινε, αλλά το έχασα στα σκοτεινά».
«Γρήγορα, δις Τζόνσον», είπε ο Καθηγητής ακριβώς από πίσω της, «αφήστε με να μπω μέσα κι ας κλείσουμε την πόρτα της καταπακτής». Η Τζιλ προχώρησε πιο μέσα στη σοφίτα και ο Καθηγητής έσκυψε και πέρασε μέσα.
«Σαμ, με ακούς;» ρώτησε ο Καθηγητής.
«Μάλιστα, κύριε».
«Σαμ, ξέρεις από πού ήρθε το πουλί;»
«Ναι, υπάρχει μια τρύπα εκεί πέρα, στο τέρμα της σοφίτας. Η Τζιλ κι εγώ το είδαμε να μπαίνει πριν μας ανακαλύψει η κ. Μιλλς».
«Μπορείς να την κλείσεις με κάτι; Οτιδήποτε. Ένα κουτί, μια κουβέρτα, ότι μπορέσεις να βρεις».
«Ναι, Καλή σκέψη! Για να δω…». Η Τζιλ και ο Καθηγητής άκουσαν ένα θρόισμα κι έπειτα ένα σύρσιμο από την πέρα άκρη της σοφίτας. Στο μεταξύ, τα μάτια τους είχαν συνηθίσει το μισοσκόταδο κι έτσι έκλεισαν πίσω τους την καταπακτή.
«Σαμ, κλείστηκε η οδός διαφυγής;» ρώτησε η Τζιλ.
«Ναι. Δεν νομίζω ότι μπορεί να βγει έξω πια. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχει κάποιαν άλλη τρύπα σε άλλο σημείο της σοφίτας. Αυτότομέροςείναιαρκετάμεγάλογιανακρυφτεί!».
Η Τζιλ προχώρησε προς τον Σαμ και ο Καθηγητής την ακολούθησε. Πέρασε το σημείο, όπου ήταν ο πίνακας του Ορμπαράτους και είδε ότι ο Σαμ τον είχε γυρίσει και τον είχε ακουμπήσει στον τοίχο. Είχε σπρώξει ένα μικρό κιβώτιο στο πίσω μέρος του καμβά για να σιγουρέψει ότι δεν έμενε κανένα άνοιγμα από όπου να χωράει να περάσει το πουλί.
«Καθηγητά, φέρατε τον φακό σας;» ρώτησε ο Σαμ μόλις συναντήθηκαν στην πέρα άκρη της σοφίτας.
«Τον ηλεκτρικό φανό μου; Όχι, τον άφησα στο γραφείο μου;»
«ΟΚ, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον δικό μου». Ο Σαμ έβγαλε τον φακό του από την τσέπη του και τον άναψε.
«Ω! Μα αυτός είναι εξαιρετικά λαμπερός φανός!» είπε ο Καθηγητής. «Δενέχωξαναδείτέτοιον!».
Ο Σαμ ετοιμάστηκε να εξηγήσει περί LED, αλλά η Τζιλ τον σκούντησε και έμεινε σιωπηλός.
«Ας μείνουμε όλοι μαζί κι ας ψάξουμε τη σοφίτα σιγά-σιγά. Αν κάποιος δει κάτι να κουνιέται, να φωνάξει», είπε ο Σαμ.
Πέρασαν όλο το μήκος της σοφίτας δυο φορές αλλά δεν είδαν ούτε το πουλί, ούτε καμιά άλλη κίνηση εκτός από το ανακάτεμα της σκόνης.
«Δεν φαίνεται κανένα ίχνος του», είπε ο Καθηγητής, «άρα, είτε έχει μια δεύτερη φωλιά και είναι εκεί ήσυχο, ή βρήκε άλλο τρόπο να βγει από τη σοφίτα».
«Μάλλον το δεύτερο», είπε ο Σαμ, «και μάλλον όχι όπως νομίζετε. Τζιλ, φοράςτοδαχτυλίδισου;»
«Ναι, αλλά δεν αγγίζω τον κρύσταλλο».
«Κάντο καλύτερα τώρα και κοίταξε καλά γύρω μας».
Η Τζιλ έστριψε το δαχτυλίδι της και έσφιξε το χέρι της. Το μισοσκόταδο της σοφίτας ξαφνικά φωτίστηκε από μισή ντουζίνα λαμπερές εικόνες. Αυτοί ήταν οι πίνακες που είχαν προσέξει, όταν είχαν πρωτοφτάσει στη σοφίτα.
«Ωωω!» είπε
«Γιατί; Τι βλέπετε εσείς οι δύο;» ρώτησε ο Καθηγητής.
Ο Σαμ άπλωσε το χέρι του και άρπαξε τον καρπό του Καθηγητή. «Κοιτάξτε τους πίνακες!» είπε.
«Μα, αυτοί λάμπουν!» είπε ο Καθηγητής. «Έτσι φαίνονται πάντα, όταν φοράτε τους κρυστάλλους;»
«Μάλιστα, κύριε, έτσι», είπε ο Σαμ. «Δεν έχουμε το χρόνο να σας εξηγήσω τα πάντα τώρα. Έχουμε να λύσουμε ένα τεράστιο πρόβλημα».
«Και τι είναι αυτό;»
«Πρέπει να καταλάβουμε σε ποιόν από αυτούς τους έξι κόσμους πέταξε το κοράκι μέσα! Κι ακόμα κι αν το ξέραμε αυτό, πώς στο καλό θα καταφέρναμε να το πιάσουμε εκεί;»
Κοίταξαν όλοι τις διάφορες εικόνες και η Τζιλ ένοιωσε την καρδιά της να σφίγγετε.
Η συνέχεια, όπωσ πάντα, την ερχόμενη Παρασκευή.
Για το πρωτότυπο κείμενο: http://jefmurray.com/framerunners/uncategorized/in-the-company-of-angels-episode-10-1-the-chase