«Μπορώ να δω ξύλινα δοκάρια που φτάνουν μέχρι κάτω στο πάτωμα» είπε ο Λουκ, «και συναντώνται κάπου πάνω από την πύλη, στο πάνω μέρος του τοίχου ίσως, ή στην κορυφή της οροφής. Μπορώ επίσης να δω κι άλλα σχήματα διάσπαρτα γύρω. Ίσως να είναι διάφορα παράταιρα αντικείμενα σαν αυτά που βρίσκει κανείς σε αποθηκευτικούς χώρους. Ορισμένα, μάλιστα, μοιάζουν καλυμμένα με ύφασμα και όλα έχουν ένα παχύ στρώμα σκόνης.
Ο Σαμ έστειλε ένα αστραφτερό χαμόγελο στη Τζιλ και τη σκούντηξε. «Ο κ. Λουκ μπορεί να βλέπει πράματα καλύτερα απ’ τον καθένα. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει, επειδή είναι Αποδίδων. Θυμάμαι μια φορά, προσπαθούσα να ζωγραφίσω ένα βάτραχο κι εκείνος με καθοδηγούσε. Κουνούσε συνέχεια το κεφάλι του κι έλεγε “Δεν κοιτάς σωστά, Σάμιουελ!” Ο Σαμ είχε αλλάξει τη φωνή του για να μιμηθεί τον κ. Λουκ.
Η Τζιλ χαχάνισε. «Τον κάνεις πολύ καλά!» είπε ψιθυριστά.
Ο Σαμ χαμογέλασε πλατιά. «Ναι, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να κάνω σωστά το βάτραχο. Ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να ζωγραφίσω ούτε την έξοδο από μια χαρτοσακούλα! Αλλά πάω στοίχημα, ότι άμα δείξεις οτιδήποτε στον κ. Λουκ, θα μπορεί να το σχεδιάσει τόσο ζωντανό που θα σε κατατρόμαζε!»
«Άρα, αυτό είναι το κύριο πράγμα που κάνουν οι Αποδίδοντες; Σχεδιάζουν;» ρώτησε η Τζιλ.
«Είναι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Μπορούν να σχεδιάσουν το πιο απλό πράγμα και να ταξιδέψουν στην κορνίζα του. Καλύτερα ακόμα κι από μένα, μιας και το έχουν σχεδιάσει οι ίδιοι! Θα το δεις και μόνη σου, αν ο κ. Λουκ πάει να βρει τον Αζάριας. Θα το είχες ήδη δει, αν είχε βρει κάτω στο δρόμο μιαν επιφάνεια για να σχεδιάσει πάνω της. Εδώ πάνω είναι εύκολο, γιατί μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε από αυτές τις πέτρες για καμβά».
«Εντάξει,» είπε ο κ. Λουκ, «αν εσείς οι δυο έχετε την καλοσύνη να σταματήσετε τη φλυαρία, νομίζω πως έχω ένα σχέδιο. Δεν βλέπω τίποτα άμεσα επικίνδυνο μέσα από την πύλη, και σίγουρα θα ήθελα να δω τί μπορούμε να μάθουμε για το πουλί. Ήταν κοράκι, παρεμπιπτόντως. Το πρόσεξε κανείς σας;»
Ο Σαμ έκλεισε το μάτι στη Τζιλ και δεν είπε τίποτα. ΗΠόλυέμεινεσιωπηλή.
Ο Λουκ τους κοίταξε όλους. «Να πως σκέφτομαι, ότι πρέπει να προχωρήσουμε, αλλά είμαι ανοιχτός σε προτάσεις. Πιστεύω ότι πρέπει να συμβουλευτώ τον Αζάριας, προϋποθέτοντας ότι θα τον βρω. Γι αυτό, θα προσπαθήσω να ταξιδέψω μέσω της κορνίζας πίσω στο Λονδίνο. Θα του εξηγήσω την κατάσταση και θα δω μήπως ρίξει φως στο τι μπορεί να συνέβη εδώ. Αν το κρίνει απαραίτητο, θα τον φέρω εδώ να μας βοηθήσει».
«Σαμ, αν εσύ κι η Τζιλ είστε πρόθυμοι, θα ήθελα να εξερευνήσετε αυτή την κορνίζα και να μάθετε ότι μπορείτε για το τι βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Το πιο σημαντικό είναι το να δείτε από πού ήρθε το κοράκι. Έχει κάτι το πολύ παράξενο ένα πουλί που μπορεί να ταξιδεύει στην κορνίζα! Η υποψία μου είναι, ότι το πλάσμα έκλεψε τον τρίτο κρύσταλλο, αλλά μάλλον θα το ανακαλύψετε όταν το προφτάσετε».
«Πόση εξερεύνηση θέλεις να κάνουμε, κ. Λουκ;» ρώτησε ο Σαμ. «Εννοώ, εντάξει, μπορεί να βρεθούμε σε μια σοφίτα ή κάποιο στενό πέρασμα, ή κάτι, αλλά αν δεν δούμε ίχνος του κορακιού, τι κάνουμε τότε; Θέλεις να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά τριγύρω;»
«Μόνο αν σας φανεί ασφαλές. Δεν έχουμε ιδέα ποιό από τα Εικονικά Βασίλεια βρίσκετε στην άλλη άκρη της κορνίζας, άρα μπορεί να υπάρχουν κίνδυνοι που δεν περιμένουμε,» είπε ο κ. Λουκ.
«Εννοείς, όπως τα αγριογούρουνα στη Νάρνια;» είπε ο Σαμ χαμογελώντας.
«Χμ,χμ! Αυτό, Σάμιουελ, δεν ήταν δικό μου λάθος. Και, όσο αφορά τους εδώ σκοπούς μας, είναι αρχαία ιστορία! Όχι, εννοώ ότι δεν ξέρουμε καν, αν το ότι βλέπουμε μια σοφίτα σημαίνει ότι θα υπάρχουν κι οι άνθρωποι που την έχτισαν! Εκτός απ’ αυτό, θυμηθείτε πως η πύλη μπορεί να σας γυρίσει πίσω στη Γη, αλλά σε διαφορετική εποχή από τη δική μας. Αν νομίσετε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν πρέπει να ακουμπήσετε τίποτα και να επιστρέψετε αμέσως. Δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε παρέμβαση σε μια χρονο-εξαρτημένη επικράτεια».
«Σε μια τί;» ρώτησε η Τζιλ.
«Ο Σαμ θα στο εξηγήσει. Όμως, Σαμ, να θυμάσαι: σύνεση πρώτα! Ακόμα κι αν μόλις τώρα μαθαίνει να χρησιμοποιεί τις ικανότητες της, άσε τη Τζιλ να σε βοηθήσει να βρείτε το πουλί. Ίσως εκείνη μπορέσει να ακολουθήσει τα ίχνη του, ακόμα κι αν εσύ δεν μπορείς. Εδώ που τα λέμε, μπορεί να σε προειδοποιήσει για την παρουσία ανθρώπων ή επικίνδυνων πλασμάτων πριν καν εσύ καταλάβεις ότι βρίσκονται εκεί».
Ο Σαμ έγνεψε καταφατικά. «Θα προσέχουμε». Η Τζιλ κοίταξε τον Σαμ και ξεροκατάπιε.
«Πόλυ,» είπε ο κ. Λουκ, «αν δεν σε πειράζει, θα ήθελα εσύ να παραμείνεις εδώ, ώστε να προσέχεις αυτή την καινούργια κορνίζα και την πέτρινη πύλη με τους κρυστάλλους της. Δεν ξέρω αν μπορείς να περάσεις από την πύλη και να βοηθήσεις τον Σαμ και τη Τζιλ αν υπάρξει ανάγκη, αλλά μπορείς να παρακολουθείς την πρόοδο τους όσο θα είναι μέσα στο οπτικό σου πεδίο. Μπορείς, επίσης, να τους βοηθήσεις να αισθανθούν τι υπάρχει εκεί πριν πηδήξουν στα τυφλά. Μπορείς να τους πεις ποιός ή τί βρίσκεται κοντά στην άλλη πλευρά της εικόνας πριν ταξιδέψουν στην κορνίζα της. Και, αν συμβεί κάτι σ’ αυτούς ή στην πύλη, πρέπει να δοκιμάσεις να με ακολουθήσεις πίσω στο Λονδίνο μέσα από το σχέδιο που θα ζωγραφίσω».
Η Πόλυ έγνεψε καταφατικά. «Θα μείνω εδώ. Εδώ είναι ακόμα το σπίτι μου και δεν φοβάμαι τίποτα στον Ορμπαράτους, ακόμα κι αν παραμονεύει κάποιος κίνδυνος πίσω από την πύλη».
«Ώστε το σχέδιο μας βολεύει όλους;»
«Εντάξει για μένα,» είπε ο Σαμ
«Και για μένα,» είπε η Τζιλ, «αν και νομίζω ότι αυτή η πύλη είναι κομματάκι μικρή…»
Η Πολυδόρα απλώς κατένευσε.
«Ωραία. Τότε έκλεισε. Θα φύγω πρώτος…» Ο κ. Λουκ πήγε προς έναν από τους μονόλιθους που ήταν διάσπαρτοι στην πλατεία, έβγαλε ένα κομμάτι κιμωλίας από το μακρύ παλτό του κι έπειτα, γρήγορα κι επιδέξια, σχεδίασε μια τετράγωνη πόρτα μέσα απ’ την οποία ήταν ορατός ένας καναπές κι ένα παράθυρο πέρα απ’ αυτόν. Ήταν ένα πολύ απλό σχέδιο, που του πήρε μόλις ένα-δυο λεπτά να ζωγραφίσει πάνω στην επιφάνεια της πέτρας. Αλλά, μόλις έμεινε ικανοποιημένος, έκανε μια υπόκλιση προς τους άλλους.
«Θα επιστρέψω όσο πιο γρήγορα μπορέσω. Αν κάτι πάει πολύ λάθος, Πόλυ, σε παρακαλώ έλα στο κατόπιν μου. Κι εσείς οι δυο,» είπε, γυρνώντας προς τον Σαμ και τη Τζιλ, «προσοχή! Όχι ηρωισμούς! Τζιλ, βάλε τα δυνατά σου να συγκρατήσεις τον Σαμ, αν προσπαθήσει να κάνει τίποτα παράτολμο!»
Μ’ αυτό, ο κ. Λουκ έστριψε το δαχτυλίδι στο δάχτυλο του και μπήκε μέσα στο σχέδιο.
Παρά το σχόλιο του Σαμ σχετικά με τους Αποδίδοντες, η Τζιλ ξαφνιάστηκε κι έβγαλε μια κοφτή ανάσα όταν εκείνος εξαφανίστηκε. Είχε δει την γαλαζωπή λάμψη γύρω απ’ το σχέδιο, ακόμα και καθώς το έφτιαχνε, όμως αυτό ήταν μια απλούστατη εικόνα. Καθόλου σαν τον πίνακα μέσα απ’ το οποίο είχαν ταξιδέψει για να φτάσουν στον Ορμπαράτους. Ούτε σαν κανένα από του πίνακες στη βιβλιοθήκη της, που τώρα πια ήξερε ότι είχαν ταξιδευτεί από τον κ. Λουκ και τον Σαμ …και τον Ράστυ.
«Ουάου!» είπε. «Αυτό είναι αλήθεια καταπληκτικό! Μπορεί να το κάνει αυτό και να πηγαίνει όπου θέλει; Σ’ οποιαδήποτεεποχή;»
«Ναι, λίγο πολύ,» είπε ο Σαμ. «Βέβαια, δεν μπορεί να ταξιδεύει στο Λαβύρινθο, άρα μάλλον εγώ μπορώ να κάνω κάτι που δεν μπορεί εκείνος. Αλλά ποιός δεν θα ‘θελε να μπορεί να περνάει μέσα απ’ το ίδιο του το σχέδιο και να πηγαίνει στο Βόρειο Πόλο, ή στη Χώρα των Θαυμάτων, ή στη Λοθλόριεν;»
«Εδώ που τα λέμε, δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω», είπε ο Σαμ, «εσύ μπορείς να ζωγραφίσεις τίποτα; Παρακολούθησες ποτέ κανένα από τα μαθήματα της κ. Κρεγκ στο σχολείο;»
«Ναι, μια φορά κι ήταν απόλυτη καταστροφή,» είπε η Τζιλ. «Ήμουνα τυχερή που πήρα έστω ένα “B”, κι αυτό μου το ‘δωσε γιατί με λυπήθηκε. Σίγουρα αυτό δεν είναι για μένα. Αμφιβάλλω αν τα πήγα καλύτερα από σένα και το σχέδιο του βάτραχου για τον κ. Λουκ. Εννοώ, εντάξει, μπορώ να σχεδιάσω πολύ απλά πράγματα, όπως γραμμικές φιγούρες ή γελαστές φατσούλες, αλλά τίποτα σαν του κ. Λουκ».
«Ναι, ο κ. Λουκ είναι πολύ εντυπωσιακός! Νομίζω ότι κι ο Αζάριας μπορεί να ζωγραφίζει, αλλά δεν τον έχω δει ποτέ να το κάνει. Αρκετά, όμως, με την κουβέντα. Έχουμε μια δουλειά να κάνουμε!»
«Ναι, έχουμε!» είπε η Τζιλ. «Και πώς ακριβώς θα προχωρήσουμε μ’ αυτό;»
«Καλύτερα να κοιτάξω εγώ πρώτα,» είπε η Πόλυ δυνατά. «Θέλω να βεβαιωθώ ότι όλα μοιάζουν ασφαλή στην άλλη πλευρά της κορνίζας του κορακιού».
Μόλις η Πόλυ σταμάτησε να μιλάει δυνατά, η Τζιλ την άκουσε μέσα στο κεφάλι της να μιλάει ξεχωριστά μόνο σ’ εκείνη. «Να είσαι προσεκτική με τον Σαμ, μικρούλα. Δεν διαισθάνεται τα πράγματα καλά, ούτε όπως εμείς. Πρέπει να εμπιστεύεσαι αυτό που σου λένε τα αισθήματα σου ότι συμβαίνει και να σταματάς τον Σαμ όταν χρειάζεται».
«Μα, πώς μπορώ να τον σταματήσω;»
«Πες του απλά τι διαισθάνεσαι και θύμισε του, ότι ο κ. Λουκ του είπε να σου έχει εμπιστοσύνη. Θα σε ακούσει. Ίσως περισσότερο κι από ότι θα άκουγε τον κ. Λουκ».
«Γιατί ν’ ακούσει εμένα;» ρώτησε η Τζιλ.
Άκουσε την Πόλυ στο κεφάλι της να γελάει απαλά με την ερώτηση. «Θα σε ακούσει. Πίστεψε με, μικρούλα», ήρθε η απάντηση. Η Τζιλ κοίταξε την Πόλυ ερωτηματικά, όμως η Φερρουμάρι δεν είχε καμία έκφραση στο γαλήνιο, μεταλλικό πρόσωπο της. Πλησίασε την κορνίζα του κορακιού. Κρατώντας σφιχτά στο χέρι τον κρύσταλλό της, έσκυψε κι έχωσε το κεφάλι της στη σκοτεινή πύλη. Έμεινεεκείακίνητη, σανάγαλμα, κοιτώνταςστοσκοτάδι.
Πέρασε σχεδόν ένα ολόκληρο λεπτό πριν η Πόλυ τραβήξει το κεφάλι της από την κορνίζα. «Δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα, αλλά πιστεύω πως ο κόσμος στην άλλη πλευρά αυτής της κορνίζας ίσως να είναι ο πλανήτης σας, η Γη. Δεν μπορώ να πω αν είναι η δική σας εποχή ή κάποια άλλη. Αλλά υπάρχουν τουλάχιστον δυο άτομα στο σπίτι, γιατί μάλλον τέτοιο είναι το οικοδόμημα. Νομίζω πως η κορνίζα οδηγεί σε πέρασμα οροφής ή πλαϊνή σοφίτα σπιτιού. Δεν βρίσκω κανένα ίχνος του κορακιού, αλλά ίσως απλώς να πέταξε έξω από τον χώρο της σοφίτας. Αυτόθαπρέπεινατοεξακριβώσετεμόνοισας.
«Μπορείς να μας πεις τίποτα άλλο για τους ανθρώπους που είναι στο σπίτι;» ρώτησε ο Σαμ.
«Πολύ λίγα. Είναι και οι δύο στον ίδιο όροφο με την σοφίτα και μάλιστα μοιάζουν να βρίσκονται πολύ κοντά στην πύλη, ακριβώς πίσω από τον τοίχο».
«Ώστε, αυτός ο χώρος είναι το πάνω πάτωμα κάποιου σπιτιού;»
«Έτσι πιστεύω,» είπε η Πόλυ. «Δεν μπορώ να σας πω πολλά για τον κάτω όροφο, αλλά υπάρχουν πολλά ζωντανά πράγματα που το περιβάλλουν: φυτά, πουλιά, δέντρα. Η σοφίτα είναι πιθανότατα στον πρώτο όροφο του σπιτιού και το κυρίως σπίτι είναι από κάτω».
«Τότε εννοείς ότι είναι στο δεύτερο όροφο του σπιτιού, όχι στον πρώτο…»
Η Τζιλ σκέφτηκε μια στιγμή. «Όχι, Σαμ. Νομίζω ότι εννοεί τον πρώτο όροφο με την βρετανική σημασία. Δηλαδή, τον όροφο πάνω από το ισόγειο. Αυτό εννοείς, Πόλυ;»
Η Πόλυ έγνεψε καταφατικά.
«ΟΚ, τότε. Πάμε σ’ ένα χαμηλό πέρασμα οροφής με κόσμο τριγύρω. Άρα, ας είμαστε αθόρυβοι σαν ποντίκια!» είπε ο Σαμ.
Η Τζιλ δεν είχε νοιώσει ποτέ της κάτι τέτοιο, αλλά δέχτηκε το ψυχικό αντίστοιχο ενός σκουντήματος από την Πόλυ, και κοιτώντας την είδε πως η Φερρουμάρι χαμογελούσε. «Ναι, να είσαστε όσο πιο αθόρυβοι μπορείτε», είπε στον Σαμ.
Η κορνίζα έφτανε περίπου στο ύψος της μέσης τους ή λίγο παραπάνω. Σφίγγοντας δυνατά το ζαφείρι του μενταγιόν που φορούσε στο λαιμό του, ο Σαμ έσκυψε και στριμώχτηκε μέσα από το άνοιγμα.
Η Τζιλ τον είδε να εξαφανίζεται, έριξε ένα τελευταίο βλέμμα στη Πόλυ και τον ακολούθησε στο σκοτάδι.
Η Πολυδόρα παρακολούθησε και τους δύο να μπαίνουν στην πύλη και μετά έσκυψε και κοίταξε μέσα της για να βεβαιωθεί ότι μπορούσε να τους δει στην άλλη πλευρά. Είδε την Τζιλ να ορθώνεται, να ξεσκονίζεται και μετά να γυρίζει και να την χαιρετάει.
Η Πόλυ χαιρέτησε κι εκείνη. Ύστερα ίσιωσε το σώμα της και κοίταξε τριγύρω την πατρίδα της – τον Ορμπαράτους. Ο άνεμος σφύριζε ακόμα ανάμεσα στα άδεια πέτρινα μνημεία. Εκτός απ’ αυτό, όλα ήταν ήσυχα. Όσο ήσυχα τα θυμόταν. Ήταν και πάλι μόνη της στον κόσμο της. Σ’ ένα κόσμο γεμάτο φαντάσματα και ίσως και κινδύνους που δεν γνώριζε μέχρι τώρα. Όμως, ήταντοσπίτιτης.
Η Πόλυ ανάσανε βαθειά τον αέρα του Ορμπαράτους. Μύριζε όπως πάντα: σκονισμένος. Μια μυρωδιά που παρατήρησε συνειδητά μόνο τώρα που επέστρεψε με τον Λουκ, τον Σαμ και τη Τζιλ. Όσο ζούσε εδώ, όλες αυτές τις εκατοντάδες γήινων χρόνων, η μυρωδιά αυτή ήταν απλά κομμάτι του περιβάλλοντος, δεν είχε με τι να το συγκρίνει. Τώρα, όμως, αναγνώριζε την μυρωδιά της πατρίδας της. Δεν παρατηρούσε τίποτα παράταιρο ούτε στις οσμές, ούτε στις εικόνες του Σένουρμπους.
Τότε ήταν που ξανάρχισε το υπόκωφο τρίξιμο κι η Πόλυ κατάλαβε ότι ερχόταν κι άλλος σεισμός. Αλλά ένοιωσε και κάτι άλλο, πέρα από τους ήχους της δόνησης. Για πρώτη φορά, η Πόλυ μπορούσε να διακρίνει τις απειροελάχιστες παρουσίες άλλων ζωντανών πλασμάτων. Πλασμάτων που ανήκαν σ’ αυτόν τον κόσμο, όπως κι εκείνη. Η Πόλυ ένοιωσε αυτά τα πλάσματα να ξυπνούν κάπου βαθειά, πολύ βαθειά από κάτω της. Κάτω απ’ τις πέτρες που πατούσε….
Η συνέχεια, όπως πάντα, την επόμενη Παρασκευή.
For the original texts, go here: http://jefmurray.com/framerunners/coa_episode/in-the-company-of-angels-episode-6-2-parting-company-cont/
