Η Πολυδόρα άρπαξε τη Τζιλ απ’ το χέρι και την τράβηξε μακριά απ’ την πόρτα, τη στιγμή που μια μεγάλη πέτρα ξεκόλλησε απ’ τον γκρεμό πάνω τους και θρυμματίστηκε στο πεζοδρόμιο. Προσγειώθηκε εκεί που στεκόταν η Τζιλ. Ο Λουκ έπιασε το άλλο χέρι της Τζιλ κι οι τρεις μαζί ακολούθησαν τον Σαμ στην ανοιχτή πλατεία.
Η γη αναδευόταν γύρω τους και άκουγαν τριγμούς καθώς οι γλάστρες έσπαγαν και οι πέτρινοι στύλοι κομματιάζονταν. Κοιτώντας πέρα από τις άκρες της πλατείας είδαν σκόνη και συντρίμμια να πέφτουν από τα κτίρια που ήταν από κάτω τους και στα πλάγια. Έπειτα, η κίνηση της γης, που είχε αρχίσει να προκαλεί ζαλάδα στη Τζιλ, σταμάτησε. Ο υπόκωφος θόρυβος συνέχισε κάμποσο ακόμα, στιγματισμένος από ήχους θραύσης και άλλων αντικειμένων που έπεφταν και έσπαγαν τριγύρω τους. Ύστερα έγινε σιωπή.
«Τζιλ, είσαι καλά;» ρώτησε ο Λουκ.
«Ναι, είμαι μια χαρά, αλλά δεν θα ήμουν χωρίς την Πόλυ..»
«Οι υπόλοιποι; Σαμ;»
«Ναι, μια χαρά είμαι,» είπε ο Σαμ, «αλλά τι έγινε; Πόλυ έχετε πολλούς σεισμούς στον Ορμπαράτους;»
«Η Πολυδόρα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Αυτός είναι ο πρώτος που έζησα ποτέ μου».
«Αναρωτιέμαι μήπως έχει καμιά σχέση με το πετράδι που λείπει» είπε ο Λουκ. «Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση, το ότι λείπει, το ότι η Πόλυ αισθάνθηκε κάποιον ή κάτι να είναι εδώ, και ότι έπειτα έγινε σεισμός, όλα σχεδόν ταυτόχρονα. Εδώ συμβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα ξέρουμε. Κάτι δεν πάει καλά κι ίσως χρειαστούμε βοήθεια για να καταλάβουμε ακριβώς τι».
«Βοήθεια; Τι είδους βοήθεια;» ρώτησε η Τζιλ.
«Πρέπει να εμπλέξουμε τον Αζάριας. Πόλυ, ξέρεις αν έχει έρθει ποτέ στον Ορμπαράτους;»
«Βέβαια κι έχει έρθει! Ήταν από τους πρώτους που επισκέφθηκαν τον πλανήτη μου,» είπε η Φερρουμάρι. «Στην πραγματικότητα, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είδα ποτέ μου. Τοπρώτοζωντανόπλάσμαπουσυνάντησαεκτόςαπόμένα».
«Τότε, σίγουρα ξέρει πολύ περισσότερα για τον Ορμπαράτους από εμάς. Ίσως να ξέρει και πράγματα, που ούτε καν εσύ γνωρίζεις, Πόλυ. Θα κοιτάξω αν μπορέσω να τον βρω, έστω και για να μιλήσω μαζί του. Στην ανάγκη, μπορεί να θελήσει να έρθει εδώ μαζί μας». ΟΛουκτράβηξετογενάκιτουγιαλίγο.
«Κύριε Λουκ, ακριβώς πριν το σεισμό λέγατε ότι μπορεί να είμαστε σε σοβαρό κίνδυνο. Τι σας έκανε να το πείτε αυτό;» ρώτησε η Τζιλ.
«Αν καταλαβαίνω σωστά τους στοίχους που μας μετέφρασε η Πόλυ, τότε οι κρύσταλλοι που είχαν τοποθετηθεί γύρω από την πέτρινη είσοδο είχαν τοποθετηθεί εκεί με έναν σκοπό – να εμποδίζουν κάποιον ή κάτι να δραπετεύσει απ’ ότι είναι αυτό πίσω από την πύλη. Δεν ξέρω γιατί οι κρύσταλλοι που χρησιμοποιούμε κι εμείς να μπορούν έχουν και τέτοια ιδιότητα, αλλά ίσως να μην είναι ίδια πετράδια. Ίσωςαυτάνακάνουνκάτιεντελώςδιαφορετικό.
«Πόλυ, ανέφερες τους Αφέντες και το γεγονός ότι έχουν φύγει εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια..»
«Ναι,» είπε η Πόλυ, «οι ιστορίες δεν είναι ξεκάθαρες. Μέχρι να έρθει η εποχή που άρχισαν οι πόλεμοι ανάμεσα στο λαό μου, είχαν ήδη περάσει στον μύθο».
«Αναφέρουν, όμως, οι ιστορίες τι τους συνέβη ή που πήγαν; Υπήρξε κάποιος λοιμός; ‘Η κάποιος πόλεμος;»
«Ίσως. Οι ιστορίες μιλάνε για πολέμους και τρέλα, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο ποια ήταν η αιτία τους. Φαίνεται πως καθώς εξαπλωνόταν η τρέλα, ότι κι αν ήταν αυτή, οι Φερρουμάρι άρχισαν να πολεμούν ενάντια στους Αφέντες. Όχι για ανεξαρτησία, αλλά για να σταματήσουν τη βία και την αιματοχυσία».
«Άρα, είναι δυνατόν να αναγκάστηκαν οι Φερρουμάρι να φυλακίσουν τους Αφέντες; Αυτό σκέφτεσαι, κ. Λουκ;» ρώτησε ο Σαμ. «Σ’ αυτή την περίπτωση, εκείνη η πύλη μπορεί να οδηγεί σε κάποιου είδους μπουντρούμι, ή ίσως οι Αφέντες να είναι κρυογονικά κατεψυγμένοι, όπως ήταν ο Khan στο StarTrek”.
«Ο Khan;» ρώτησε η Τζιλ, «Εννοείς ότι ο Τζένκις Χαν ήταν στο StarTrek;»
«Όχι, όχι. Άλλος Khan. Και ήταν σε ταινία, όχι στη σειρά,» είπε ο Σαμ.
«Ε, εγώ πάντως δεν είδα ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Στο είπα ότι δεν βλέπω και πολλές διαστημικές ιστορίες..»
Ο Σαμ γύρισε τα μάτια του. «Κι όμως – τι λες, κ. Λουκ;»
«Για το αν οι Αφέντες είναι κλειδωμένοι πίσω απ’ αυτή την πόρτα; Είναι μια πιθανότητα. Γι’ αυτό θέλω να ρωτήσω τον Αζάριας. Μπορεί να πέρασε χρόνο εδώ μελετώντας τα αρχεία και να ξέρει γιατί τοποθετήθηκαν εκεί τα πετράδια και από τι προφύλασσαν, αν υπάρχει κάτι».
«Η Τζιλ άκουγε προσεκτικά τον Λουκ, αλλά ξαφνικά, χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί, η προσοχή της τραβήχτηκε αλλού. Είχε μια ξαφνική αίσθηση κίνησης και παρακολούθησης. Κοίταξε προς τα πάνω, να δει τι μπορεί να τράβηξε την προσοχή της και τότε, μια μαύρη μορφή πέταξε ακριβώς δίπλα της προς την πέτρινη πύλη. Πετάρισε εκεί για μια στιγμή και μετά περιστράφηκε, γύρισε προς τα πίσω, και τους προσπέρασε πετώντας. Η Τζιλ πρόσεξε ότι κι η Πόλυ παρακολουθούσε το πλάσμα. Κι οι δυο μαζί ενστικτωδώς προσπάθησαν να το ακολουθήσουν.
«Τι τρέχει;» ρώτησε ο Σαμ. «Πού πάτε εσείς οι δυο;»
«Κυνηγάνε ένα πουλί, Σαμ,» είπε ο κ. Λουκ, που γύρισε επίσης να παρακολουθήσει το πλάσμα.
Το πουλί, γιατί περί τέτοιου επρόκειτο, έβγαλε ένα σκληρό κράξιμο καθώς πετούσε. Ήταν μεγάλο και μαύρο και χτυπούσε άγρια τα φτερά του προς την άκρη της πλατείας. Έπειτα, ξαφνικά, είχε χαθεί! Η Τζιλ κι η Πόλυ, που έτρεχαν πίσω του, κοίταξαν από το χείλος του γκρεμού προς τα κάτω. Μετάκοιτάχτηκανμεταξύτους.
«Εξαφανίστηκε!» φώναξε η Τζιλ στον Σαμ και τον κ. Λουκ.
«Τι εννοείς “εξαφανίστηκε”; Εννοείς ότι πέταξε μέχρι κάτω στο δρόμο;» ρώτησε ο Σαμ καθώς πλησίαζε ασθμαίνοντας την άκρη της πλατείας.
«Όχι, εννοώότιχάθηκε! Σαν να χάθηκε απ’ τον κόσμο, χάθηκε!» είπε η Τζιλ. «Δεν..δεν μπορώ να το αισθανθώ πλέον. Μπορείς εσύ, Πόλυ;»
«Όχι, δεν είναι πλέον στον Ορμπαράτους. Δεν κρύβεται, ούτε είναι τόσο μακριά που να μην μπορώ να το αισθανθώ,» είπε η Πόλυ.
Ο Λουκ χαμογέλασε. «Έχετε δίκαιο, βέβαια, κι οι δυο σας, αλλά δεν προσέξατε καλά. Δεν εξαφανίστηκε απλά, πέταξε μέσα σε μια κορνίζα. Γυρίστε τα δαχτυλίδια σας πάλι και θα το δείτε και μόνες σας».
Η Τζιλ έστριψε το δαχτυλίδι της κι έσφιξε τη γροθιά της. Ξαφνικά, μπροστά στα μάτια της μπορούσε να δει ένα παράθυρο ν’ ανοίγετε στον αέρα, πλαισιωμένο από ένα γαλαζωπό φως. Ήταν ένα κομμάτι σκοταδιού, πολύ μικρότερο από την πύλη που είχαν χρησιμοποιήσει εκείνοι για να έρθουν στον Ορμπαράτους.
«Χα!» είπε ο Σαμ μόλις έφτασε κοντά στο πλαίσιο. «Το καταραμένο το πουλί πρέπει να είχε έναν κρύσταλλο δεμένο πάνω του ή να τον κρατούσε στα νύχια του».
«Αυτό, Σάμιουελ, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση,» είπε ο Λουκ. « Τικάνειέναπουλίμ’ έναζαφείρι;»
«Ίσως να το βρήκε και το σήκωσε. Ίσως έκλεψε εκείνο από την πόρτα!» είπε η Τζιλ.
«Δεν ξέρουμε ακόμα αν οι κρύσταλλοι στις πλευρές της πύλης είναι όντως ίδιοι με τα ζαφείρια που χρησιμοποιούμε για να ταξιδεύουμε στις κορνίζες,» είπε ο Λουκ, «αλλά αν είναι και το πουλί έχει όντως πάρει αυτό το πετράδι, ίσως να έχουμε απαντήσει ένα από τα ερωτήματα μας. Μένουν όμως πολλά ακόμα!» Ο Λουκ κάθισε σ’ ένα παγκάκι κοντά τους κι έτριψε τα μάτια του.
«Κύριε Λουκ, μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε το πουλί και να δούμε που θα μας οδηγήσει αυτή η πύλη,» είπε ο Σαμ. «Αυτό ίσως μας πει περισσότερα για τι συμβαίνει εδώ».
Η Τζιλ κοίταξε πρώτα τον Σαμ και μετά την πύλη. Ήταν περίπου 45 εκ. σε πλάτος και σχεδόν 60 εκ. σε ύψος. «Θαστριμωχτείςπολύ!» είπε.
Μπα, έχω περάσει κι από μικρότερες» είπε ο Σαμ. «Αλλά, ας δούμε τι μπορούμε να δούμε χωρίς καν να περάσω μέσα..». Ο Σαμ πλησίασε την πύλη και κουνήθηκε μπρος-πίσω, μετά πάνω-κάτω, προσπαθώντας να δει κάτι πέρα μέσα στο σκοτάδι. ΟΛουκσηκώθηκεκαιπήγεκοντάτου.
«ΟΚ, είναι σκοτεινά, κι έτσι είναι δύσκολο να ξεχωρίσω πολλά, αλλά μπορεί να είναι σπηλιά ή σοφίτα ή κάποιου είδους χαμηλό πέρασμα. Σαν να ξεχωρίζω ξύλινα δοκάρια. Τι βλέπεις εσύ, κ. Λουκ;»
Ο Λουκ επανέλαβε τις κινήσεις του Σαμ, κοιτάζοντας με μεγάλη ένταση μέσα στο σκοτεινό τετράγωνο που κρεμόταν στο κενό. «Ναι, νομίζω ότι έχεις δίκαιο, Σαμ. Σίγουρα μοιάζει με σοφίτα, αλλά πού ακριβώς; Και γιατί να έχει κάποιος, κάπου, έναν πίνακα ή ένα σκίτσο της Πλατείας των Αφεντών, για το οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα;»
Η συνέχεια την επόμενη Παρασκευή.
Για το πρωτότυπο πηγαίνετε εδώ: http://jefmurray.com/framerunners/coa_episode/in-the-company-of-angels-episode-6-1-parting-company/
