Στη μυθολογία του καθηγητή JRR Tolkien το Silmarillion κατέχει αναμφίβολα εξέχουσα θέση. Είναι το έργο όπου ο καθηγητής φτιάχνει το σύμπαν του από το μηδέν και, πιάνοντας από το χέρι τον ανυποψίαστο αναγνώστη, τον οδηγεί για πρώτη – και σίγουρα όχι για τελευταία – φορά σε έναν κόσμο φανταστικό ως προς τη σύλληψη του, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό και ιστορικά δοσμένο ως προς τη δομή και τα επί μέρους στοιχεία του. Η ακρίβεια με την οποία παρουσιάζεται η αλληλουχία των γεγονότων είναι επιστημονική. Η ιστορία της Arda από τη δημιουργία της μέχρι και το τέλος της Πρώτης Εποχής ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, δοσμένη σε δύο μέρη: καταρχήν αφαιρετικά και από κάποια απόσταση, όπως άλλωστε ταιριάζει σε κάθε κοσμογονία, στη συνέχεια όμως γεμάτη γεγονότα, πρόσωπα και κάθε είδους λεπτομέρειες. Η μετάβαση από το ένα μέρος στο άλλο σηματοδοτείται από το κεντρικό γεγονός όλου του βιβλίου: Την επανάσταση των Noldor.
Η ιστορία είναι γνωστή σε όλους. Με δυο λόγια, μετά τη δολοφονία του Finwe και την αρπαγή των Silmarills από τον Morgoth, ο εξοργισμένος Feanor (κατά κύριο λόγο) προκαλεί τους Noldor να αντιδράσουν ενεργά, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να αναζητήσουν εκδίκηση, ξεκινώντας μία ιερή εκστρατεία εναντίον του Μαύρου Εχθρού του Κόσμου. Και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους…
Δραματουργικά και καθαρά συγγραφικά, όπως προαναφέρθηκε, η αφήγηση του συγγραφέα αλλάζει στυλ: από την εξιστόρηση της δημιουργίας του Κόσμου στη γενική και αφηρημένη μορφή της περνάμε στην εξιστόρηση του πολέμου των Noldor για την ανάκτηση των Silmarills. Κατά έναν τρόπο, η διήγηση φαίνεται να περνάει από το χώρο των εικασιών και του θρύλου (γιατί πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς την εγκατάσταση των Δυνάμεων στον κόσμο;) στο χώρο της ιστορίας των Παιδιών του Iluvatar. Ο χρόνος περνάει πιο αργά τώρα, διότι έχει αλλάξει η οπτική γωνία θέασης του: Από την προοπτική των «αιώνιων» Valar, για τους οποίους ένας αιώνας ισοδυναμεί με ένα δικό μας χρόνο, περνάμε τώρα στην προοπτική των Noldor, που αν και αθάνατοι, είναι όμως πιο κοντά σε μας και σίγουρα μπορούν και αυτοί να υποκύψουν στον κανόνα της θνησιμότητας. Έτσι από το Valinor μεταφερόμαστε νοερά και εμείς στη Μέση-γη, μέσα σε ένα πλοίο των Teleri ή – στη χειρότερη για μας περίπτωση – διασχίζοντας την παγωμένη κόλαση του Helcaraxe, λίγα μέτρα πίσω από τον ίδιο τον Fingolfin. Κάπως έτσι τελικά η κοσμογονία – θεολογία γίνεται ηρωικό έπος, σε μία μετάβαση δύσκολη, αλλά αριστοτεχνικά δοσμένη. Και από το χώρο του «μύθου» περνάμε στο χώρο της «ιστορίας».
Από την άποψη της ένταξης του γεγονότος αυτού μέσα στον κανόνα του τολκινικού έπους μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι η επανάσταση των Noldor είναι ο raison d’ etre όλου του βιβλίου. Ότι γίνεται από το σημείο εκείνο και μετά, γίνεται εξαιτίας αυτού του γεγονότος και των συμβάντων που εμπεριέχονται σ’ αυτό ή που συνδέονται στενά μαζί του (Όρκος του Feanor, Προφητεία του Mandos, σφαγή στο Alqualonde, εγκατάλειψη του Fingolfin από τον Feanor). H ιστορία της Πρώτης Εποχής της Arda είναι η εξιστόρηση των συνεπειών της επανάστασης των Noldor και αυτό τα λέει όλα.
Ακόμη περισσότερο, οι προεκτάσεις και ο απόηχός της φτάνουν πολύ mo πέρα, ως την Τρίτη Εποχή και τον Πόλεμο του Δαχτυλιδιού. Στη Δεύτερη Εποχή οι συνέπειες του γεγονότος και οι αναλογίες είναι ευδιάκριτες. Ο Celebrimbor, εγγονός του Feanor και βασικός κληρονόμος του ταλέντου του, φτιάχνει τα Τρία Δαχτυλίδια των Ξωτικών και άθελά του βοηθάει τον Sauron να κατασκευάσει το Ένα. Από το σημείο εκείνο και μετά, η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται: οι Noldor (και μαζί τους όλα τα Ξωτικά της Μέσης-γης) ξεκινούν ένα νέο πόλεμο εναντίον ενός δεύτερου Σκοτεινού Άρχοντα που τους εκμεταλλεύτηκε. Οι Άνθρωποι κάνουν και αυτοί την επανάστασή τους εναντίον των Valar, με ηγέτη τον Ar – Pharazon και ολέθριες γι’ αυτούς συνέπειες. Η αποξένωση των Valar με τα Παιδιά του Iluvatar κορυφώνεται και η κατάσταση δείχνει πιο δύσκολη από ποτέ. Μέχρι τον ερχομό στις ακτές της Μέσης-γης ενός παράξενου ηλικιωμένου οδοιπόρου, ντυμένου στα γκρίζα…
Παράλληλα, πέρα από την αυτονόητη σημασία του γεγονότος και την κεντρική του θέση μέσα στον τολκινικό κανόνα, η εξέγερση των Noldor έχει ιδιαίτερη σημασία σε καθαρά συμβολικό και μεταφορικό επίπεδο. Φαίνεται να αντικατοπτρίζει, κατά κάποιον τρόπο, τις συνειδητές ή υποσυνείδητες αντιλήψεις του συγγραφέα για την εξελικτική πορεία κάθε ατόμου ή κοινωνικού συνόλου. Προϋπόθεση για μια τέτοια προσέγγιση όμως είναι η εξέταση του ρόλου των Noldor μέσα στο έπος του Tolkien.
Τα Ξωτικά του Tolkien λίγες ομοιότητες έχουν με τα Ξωτικά της λαϊκής ευρωπαϊκής παράδοσης. Από ένα «περιθωριακό» είδος, αξεδιάλυτα μπερδεμένο με καλικάντζαρους, στοιχειά και νεράιδες, δοσμένο πολλές φορές ως καρικατούρα (κλασικό παράδειγμα τα μυτερά αυτιά!), ο Tolkien παρουσίασε τα Ξωτικά ως τα ομορφότερα και σοφότερα πλάσματα της Δημιουργίας, ως την πρωταρχική και εξέχουσα φυλή των ζωντανών πλασμάτων, αθάνατα, αρχαία και μεγαλοπρεπή, κατά πολλούς τρόπους διαφορετικά και ανώτερα από τους Ανθρώπους. Αυτή η διαφορά στην απεικόνιση των Ξωτικών αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στις τρεις, κατά τον Tolkien, φυλές τους: Vanyar, Noldor, Teleri. Οι Vanyar αντιπροσωπεύουν αυτήν ακριβώς την ανώτερη αντίληψη του καθηγητή σχετικά με τη φύση των Ξωτικών. Είναι τα ξωτικά του φωτός, όπως αναφέρεται και στο Hobbit. Πανέμορφοι, μεγαλοπρεπείς, εντελώς ξεκομμένοι από τους Ανθρώπους και οι αγαπημένοι του Manwe, οι Vanyar είναι «τα Ξωτικά έτσι όπως θα έπρεπε να είναι», ή αλλιώς, τα κατ’ εξοχήν «τολκινικά» Ξωτικά. Έμειναν για πάντα στο Valinor και αιώνια πιστοί στους Valar, όντας σχεδόν προέκτασή τους. Αντιπροσωπεύουν το τέλειο και το ιδεατό. Οι Teleri, από την άλλη πλευρά, ιδίως οι υποδιαιρέσεις των Sindar και των Nandor, πλησιάζουν περισσότερο από τις τρεις φυλές στο πρότυπο των προ-τολκινικών ή εξω-τολκινικών Ξωτικών. Συνδέονται στενά με τον τόπο τους και είναι πιο μυστικοπαθείς και απομονωμένοι (ας μην ξεχνάμε το χαρακτήρα του Thingol), δεν επιδιώκουν να έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με τους Ανθρώπους και δεν έχουν τα ιδιαίτερα χαρίσματα των άλλων δύο φυλών. Ακόμη και στο Aman ζούσαν πιο μακριά από τους Valar απ’ ότι οι άλλες δύο φυλές, και αυτό σημειολογικά λέει πολλά. Συνεπώς, οι Teleri φαίνεται να αποτελούν ένα «φόρο τιμής» του Tolkien στην ευρέως αποδεκτή (εκτός του έργου του) εικόνα των Ξωτικών. Και τι συμβαίνει τότε με τους Noldor;
Η ίδια η σημασία του ονόματός τους μας δίνει την απάντηση. Οι Noldor είναι οι Γνώστες, αυτοί που ξέρουν, τα «βαθιά» Ξωτικά κατά το Hobbit. Είναι τα Ξωτικά που ασχολούνται με τη γνώση των πραγμάτων και τις επινοήσεις. Θα μπορούσε κανείς να προεκτείνει αυτές τις σκέψεις, καταλήγοντας στο ότι είναι τα περισσότερο σκεπτόμενα Ξωτικά. Ακόμη, έχουν τις καλύτερες σχέσεις με τους Ανθρώπους, πολύ περισσότερο μάλιστα εφόσον ένας από τους mo σημαντικούς τους πρίγκιπες, ο Finrod Felagund, δίδαξε τους πρώτους Ανθρώπους και επιπλέον έδωσε τη ζωή του και την αθανασία του για έναν Άνθρωπο. Στην ιστορία του Finrod και του Beren βλέπουμε για πρώτη φορά μια σχέση αυθεντικής ισοτιμίας μεταξύ των δύο Γενών. Σε συνδυασμό με τις «ανθρώπινες» αδυναμίες τους και την πολεμόχαρη, όταν δινόταν η αφορμή, φύση τους θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι ομοιότητες είναι πολλές για να αποτελούν απλές συμπτώσεις. Οι Noldor θα μπορούσαν να είναι η έκφραση του ανθρώπινου στοιχείου στον κόσμο των Ξωτικών. Είναι οι «Άνθρωποι» ανάμεσα στα Ξωτικά.
Με βάση τη σκέψη αυτή, η ιστορία και η πορεία τους είναι πιο οικεία σ’ εμάς και η επανάσταση τους αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία. Όπως και σε άλλες μυθολογίες, σηματοδοτεί την εξέλιξη ενός λαού ή ενός κοινωνικού συνόλου ή ακόμη και ενός μεμονωμένου ατόμου, που κάποια στιγμή στην ιστορία του ή στη ζωή του αποκτάει συναίσθηση της ατομικότητάς του και προσπαθεί να αποκόψει τους δεσμούς του με το παρελθόν και να χαράξει αυτόνομη πορεία. Όπως το παιδί απομακρύνεται από τους γονείς του όσο μεγαλώνει και μαθαίνει να χρησιμοποιεί τη σκέψη και τις ικανότητές του, όπως ο άνθρωπος ως είδος έκοψε τους δεσμούς του με τη φύση και έμαθε να χρησιμοποιεί το μυαλό του, ξεφεύγοντας από τη ζωώδη κατάσταση, όπως οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες απέκτησαν συνείδηση της ατομικότητάς τους και οδηγήθηκαν αναπόδραστα σε σύγκρουση με άλλες κοινωνίες, με περισσότερο ή λιγότερο ιμπεριαλιστικά κίνητρα (για μας η κάθοδος των Δωριέων και ο Τρωικός Πόλεμος είναι οι πιο κοντινές παραστάσεις από αυτό το φαινόμενο), έτσι και οι Noldor αποκτούν συνείδηση της ατομικότητάς τους ως φυλή, αποφασίζουν να ορίσουν αυτοί τη μοίρα τους (ιδιαίτερης σημασίας εδώ ο Όρκος του Feanor) και κόβουν τους δεσμούς τους με την ασφάλεια του Aman, οδηγούμενοι σε πολεμική αντιπαράθεση. Η πορεία τους θα είναι δύσκολη και σχεδόν αυτοκαταστροφική, όπως και κάθε πορεία εξέλιξης και αλλαγής άλλωστε, αλλά στο τέλος του δρόμου θα έχουν αφήσει για πάντα τη σφραγίδα τους στον κόσμο και όταν επιστρέψουν πίσω, θα επιστρέψουν ωριμότεροι και σοφότεροι από ποτέ. Έχουν ήδη κερδίσει τη συμπάθειά μας και η ιστορία θα θυμηθεί κυρίως αυτούς από όλα τα Ξωτικά. Η ιστορία της Πρώτης Εποχής είναι η ιστορία των Noldor. Και το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις προσωπικότητες ανάμεσά τους.
Οι πρίγκηπες των Noldor είναι οι πρωταγωνιστές του Silmarillion, και η διαδοχή στη θέση του Υψηλού Βασιλέα των Noldor εκφράζει τα διαφορετικά στάδια της πορείας και της εξέλιξής τους. Η αρχή γίνεται φυσικά με τον Feanor και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ο Feanor συμβολίζει τη σπίθα που ξεκινάει την πυρκαγιά. To λέει άλλωστε και το όνομά του: Πνεύμα της φωτιάς. Ήδη από τη γέννησή του τα σημάδια είναι ορατά. Η μητέρα του πεθαίνει, εξαντλημένη από τις ωδίνες του τοκετού. Από τη γέννησή του κιόλας προκαλεί τη ρήξη με το παρελθόν του, που λίγο αργότερα θα μεταφέρει σε όλους τους Noldor. Όπως με τη μητέρα του, έτσι και με τους Valar, σε ένα άλλο επίπεδο φυσικά. Δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του: Η ιδιοφυΐα του και ο ευέξαπτος χαρακτήρας του. Η ιδιοφυΐα (=σκέψη, συνείδηση, χρήση του λογικού) του είναι η αιτία όλων των συμβάντων και η αιχμή της επανάστασης των Noldor, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα και όπως αναφέραμε και πιο πάνω. Η σκέψη και η αυτοσυνείδηση είναι η αρχή της ρήξης με το παρελθόν εδώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και μετά έρχεται η οργή, η ανεξέλεγκτη οργή, χαρακτηριστικό της νεαρής ηλικίας των ανθρώπων και των λαών. Οι νεαροί ακόμη και ορμητικοί Noldor οργίζονται και ξεσηκώνονται από τον κατεξοχήν εκφραστή της οργής και φυσικό τους ηγέτη σε αυτό το στάδιο. Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να προκαλέσει και να κινητοποιήσει τους Noldor στην παρούσα φάση και κανείς άλλος δε θα μπορούσε να εκφράσει κατά καλύτερο τρόπο με τα ατομικά του χαρακτηριστικά (νοητική ικανότητα και οργή) το ξεκίνημα της πορείας των Noldor προς την αυτοπραγμάτωση. Ούτε καν ο Fingolfin, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος η πιο συγκλονιστική προσωπικότητα και αναμφίβολα ο μεγαλύτερος στο Γένος των Ξωτικών.
Ο ρόλος του Fingolfin στην επανάσταση των Noldor είναι λιγότερο ξεκάθαρος από αυτόν του Feanor, αλλά πολύ mo ουσιαστικός. Αν ο Feanor ήταν η σπίθα που άναψε την πυρκαγιά, ο Fingolfin ήταν αυτός που την κράτησε αναμμένη για τετρακόσια χρόνια και περισσότερο. Και όμως, στην αρχή μίλησε εναντίον του Feanor, όταν αυτός πρότεινε στους Noldor να φύγουν από το Aman, και δεν ήθελε να το κάνει. Αλλά η αγάπη του για τον γιο χου Fingon και για τον λαό του που ήθελε να φύγει τον ανάγκασε να θυσιάσει τις προσωπικές του απόψεις. Και, κάνοντας δεύτερη μεγάλη θυσία, παραχώρησε την ηγεσία των Noldor στον Feanor, μολονότι αυτόν προτιμούσαν οι Noldor για αρχηγό. Και αργότερα, όταν η φλόγα του Feanor έσβησε γρήγορα (γιατί έτσι συμβαίνει πάντοτε με τα πολύ έντονα συναισθήματα), αυτός ήταν που οδήγησε την πορεία των Noldor για μεγάλο χρονικό διάστημα, εφαρμόζοντας ουσιαστικά με την Πολιορκία της Angband τη μοναδική στρατηγική που είχε κάποιες ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας εναντίον του Morgoth, αν και γνώριζε με τη σοφία του ότι ο Εχθρός αυτός ήταν πολύ μεγάλος γι’ αυτούς. Έκλεισε τελικά το μεγαλειώδες πέρασμά του από τη Μέση-γη με την υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας του να προκαλέσει τον Morgoth σε μονομαχία, που δείχνει και την ουσία του χαρακτήρα και του συμβολισμού του: Ο Fingolfin είναι, πάνω απ’ όλα, η φωνή του συναισθήματος που απομένει, όταν η αρχική ορμή καταλαγιάσει. Η γενναιότητα της ψυχής που υπομένει και, γνωρίζοντας πια τους κινδύνους και τις δυσκολίες της ζωής, συνεχίζει με σταθερότητα να μάχεται για τις αξίες και τους στόχους που έχουν τεθεί. Είναι το κομμάτι εκείνο της συνείδησης που μας λέει: «Τώρα που πήρες μια απόφαση, όπως και να την πήρες, σωστή ή λάθος, υποστήριξέ την. Συνέχισε το δρόμο σου ως το τέλος. Πέτυχε αυτά που θέλεις». Είναι παράλληλα και η καλύτερη περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου, όταν η πρώτη νεότητα φύγει και φτάσει στην πλήρη ακμή του. Και είναι, τέλος, το κύριο μέρος της πορείας προς το στόχο. To δυσκολότερο αλλά και ωραιότερο μέρος. Δεν είναι τυχαίο ότι τη μεγαλύτερη ακμή τους στη Μέση-γη οι Noldor τη γνώρισαν επί της βασιλείας του Fingolfin.
Ο Finarfin ξεκινάει και αυτός από τη θέση του Fingolfin, αλλά είναι περισσότερο η φωνή του δισταγμού. Η αμφιβολία και ο φόβος της ρήξης που υποσυνείδητα υπάρχει σε όλους μας, που πρέπει όμως να ξεπεραστεί, αν είναι να προχωρήσουμε. Γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος της στασιμότητας. Οι υπόλοιποι πρίγκιπες των Noldor μοιράζονται, λιγότερο ή περισσότερο, σε μια από τις δύο βασικές κατηγορίες. Οι γιοι του Feanor μαζί με τον Fingon, τον Angrod και τον Aegnor στο πλευρό του Feanor, και ο Turgon μαζί με τον Finrod στο πλευρό του Fingolfin. Και απομένει να εξεταστεί ο ρόλος της Galadriel.
Η προσωπικότητά της είναι έτσι κι αλλιώς ένα πρόβλημα. Είναι σαφές ότι οι σκέψεις του καθηγητή γι’ αυτήν και η σημασία που της απέδιδε μεταβλήθηκαν ριζικά στο πέρασμα του χρόνου. Από την αρχή η θέση της στην ιεραρχία των Noldor ήταν αναμφίβολα σημαντική, αν και δεν παίζει πρωτεύοντα ρόλο στο Silmarillion: Είναι η μόνη γυναίκα που στάθηκε την ημέρα της απόφασης ανάμεσα στους πρίγκιπες των Noldor σαν ίσος προς ίσον, «ψηλή και γενναία». Στο Unfinished Tales όμως ο ρόλος και η σημασία της αναβαθμίζονται κατακόρυφα, σε σημείο που πολλοί να υποστηρίζουν ότι αυτή, και όχι ο Feanor ή ο Fingolfin, είναι τελικά η «μεγαλύτερη των Noldor» στο τολκινικό έπος. Χωρίς να είναι δυνατόν εδώ να γίνει εκτενής αναφορά σ’ αυτό το αμφισβητούμενο θέμα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι η επιθυμία της ήταν να φύγει από το Aman. Τα κίνητρά της είναι κάπως αντιφατικά στο Silmarillion σε σχέση με το Unfinished Tales, αλλά αν δεχτούμε το Silmarillion ως τον επίσημο τολκινικό «Κανόνα» πρέπει να πούμε ότι, αν και δε συμπαθούσε τον Feanor και δεν ορκίστηκε μαζί του, τα λόγια του την έκαναν να σκεφτεί τη Μέση-γη και το πώς θα ήταν να ζήσει εκεί και να κυβερνήσει ένα δικό της βασίλειο. Με άλλες λέξεις, η επιθυμία της ήταν να γίνει και να ζήσει ανεξάρτητη. Ο συμβολισμός της είναι διττός. Από τη μία πλευρά, αντικατοπτρίζει την υποσυνείδητη επιθυμία κάθε γυναίκας τον καιρό που ζούσε ο συγγραφέας. Από την άλλη, είναι η πραγματική κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε συλλογική ή ατομική μορφή επανάστασης: Η επιθυμία για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση στην πιο αυθεντική της μορφή. Είναι ίσως ο πραγματικός λόγος της επανάστασης των Noldor, πίσω από την καταδίωξη του Morgoth και την επανάκτηση των Sihmarills, αν και στο βιβλίο αναφέρεται μόνο ως επιθυμία της Galadriel. Είναι ίσως ένας από τους λόγους που έκαναν τους Avari να εγκαταλείψουν το ταξίδι. Παράλληλα, είναι αυτονόητος ο δεσμός της Galadriel με τον Feanor. Αυτοσυνείδηση + επιθυμία για ανεξαρτησία + νεανική ορμή = ρήξη με το παρελθόν, επανάσταση, φυγή. Τελικά δηλαδή, Feanor και Galadriel είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Υπό αυτήν την οπτική γωνία, η σημασία της θέσης της Galadnd είναι τεράστια και ουσιαστικά ισοδύναμη (πρακτικά βέβαια δεν είχε την ίδια επιρροή) με αυτήν του Feanor. Μια τέτοια στάση, σε συνδυασμό με την περηφάνια και το κύρος της Galadriel, εξηγεί και την επιθυμία της να παραμείνει στη Μέση-γη και πολύ περισσότερο την απροθυμία των Valar να τη δεχτούν πίσω.
Τελικά όμως η Galadriel επιτελεί τον πιο σημαντικό στόχο. Είναι αυτή που οριοθετεί το τέλος του ταξιδιού για τους Noldor. Με αυτήν δικαιώνεται η επανάσταση| τους. Είναι αυτή που ενσαρκώνει την πραγματοποίηση του ονείρου τους και σηματοδοτεί το τέλος της διαδρομής τους. Μόνη αυτή από τους Υψηλούς Πρίγκιπες των Noldor γυρίζει μετά από αμέτρητους αιώνες στο Valinor, ταπεινότερη από ποτέ, σοφότερη από ποτέ, μεγαλοπρεπέστερη από ποτέ – και χαρούμενη όσο ποτέ, γιατί η γνώση, η ταπεινότητα και η σοφία δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν στη χαρά. Η Cate Blanchet στην τελευταία σκηνή της κινηματογραφικής τριλογίας δε θα μπορούσε να αποτυπώσei τα συναισθήματα της Galadriel με καλύτερο τρόπο! Γυρίζει πίσω, γιατί η πορεία προς την αυτοπραγμάτωση τελείωσε, ο κρυμμένος στόχος που είχε μπει χιλιετίες πριν από την ίδια στην επανάσταση των Noldor έγινε πραγματικότητα και η επιστροφή στις ρίζες είναι πλέον η αυτονόητη, και κερδισμένη δικαιωματικά, επιλογή της. Τελικά αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων η μεγαλύτερη των Noldor. O Iluvatar δεν μπορεί να ένιωσε ποτέ πιο περήφανος για κάποιο από τα Παιδιά του.
Η επανάσταση των Noldor είναι η αρχή της πορείας και της ιστορίας τους. Μας συγκινεί καταρχήν γιατί εκτοξεύει το ενδιαφέρον του Silmarillion στα ύψη, εισάγοντας τους βασικούς χαρακτήρες που όλοι λατρέψαμε και βάζοντας τις βάσεις για τις επικές στιγμές που θα ακολουθήσουν τόσο στο Silmarillion, όσο και στα άλλα βιβλία του καθηγητή. Μας συγκινεί όμως κυρίως γιατί κάτι μας θυμίζει, μία φάση της ζωής μας που πέρασε ή που νιώθουμε ότι έρχεται. Δημιουργεί επιπρόσθετα μία λυτρωτική πεποίθηση| ότι ακόμη και οι πιο λανθασμένες επιλογές της ζωής μας αξίζουν τον κόπο, γιατί μας μαθαίνουν κάτι για τον εαυτό μας. Και τελικά, πέρα και πάνω απ’ όλα, μας λέει ότι η αλλαγή και η αυτόνομη πορεία, όσο δύσκολη και αν είναι, είναι υποχρεωτικές κάποια στιγμή, αν θέλουμε να γευτούμε στο έπακρο και να αξιοποιήσουμε πλήρως το δώρο της ζωής που μας δόθηκε. Αλλάζοντας, δοκιμάζοντας και ταξιδεύοντας θα ανακαλύψουμε τον ιδανικό προορισμό μας, την Ιθάκη μας, το δικό μας Valinor. Και ας είναι το μέρος απόόπου ξεκινήσαμε…
Κώστας Δασύλλας aka Erellont
