Προτού μιλήσω για την ταινία θα ήθελα να πω ότι προσωπικά δεν είμαι ούτε φανατική, αλλά ούτε άσχετη με τον κόσμο του Warcraft. Έμαθα τον τίτλο μέσα από την αδερφή μου, παίζοντας η ίδια το WarcraftIII: ReignofChaos, το expansionFrozenThrone και έπειτα βλέποντας την αδερφή μου να παίζει WorldofWarcraft. Άρα, η κριτική μου για την κινηματογραφική μεταφορά, πιστεύω ότι, θα είναι αρκετά αντικειμενική, αλλά και πλήρως προσωπική μου άποψη.
Όπως όλες οι ταινίες, έχει κι αυτή τα θετικά και τα αρνητικά της. Τα αρνητικά, ως συνήθως γίνεται σε μεταφορές βιβλίων ή γενικά ιστοριών που έχουν ειπωθεί πρώτα σε άλλη μορφή, είναι στην ιστορία και τα θετικά στην γενική εικόνα που παρουσιάζει η ταινία. Ας πάρουμε, όμως, από την αρχή τα πράγματα.
Δεν θα αναφέρω όλες τις διαφορές στην ιστορία, διότι, μέσα από έρευνα που έκανα, κατάλαβα ότι είναι αρκετές, οπότε θα αναφερθώ στις κυριότερες. Η ταινία μας δείχνει τα Orcs να προσπαθούν να εγκαταλείψουν τον κόσμο τους ονόματι Draenor, ο οποίος καταστρέφεται σταδιακά. Αυτό το κάνουν υπό την ηγεσία του διεφθαρμένου shaman Gul’dan, ο οποίος χρησιμοποιεί Felmagic, για να δυναμώσει τα Orcs, να περάσουν την πύλη που φτιάχνει και να κατακτήσουν τον κόσμο Azeroth, τον κόσμο των ανθρώπων και λοιπών πλασμάτων. Όλα αυτά γίνονται με την βοήθεια του Φύλακα του Azeroth, του μάγου Medivh, ο οποίος κι αυτός έχει διαφθαρεί και στην τελική μάχη μεταμορφώνεται σε έναν δαίμονα. Η δικαιολογία που προσφέρει στον μαθητευόμενο του είναι ότι η μοναξιά του αξιώματος του ήταν αβάσταχτη και αυτό τον οδήγησε στην Felmagic. Απλή ιστορία μεν, με πολλά κενά και ερωτήματα δε.
Η ταινία δεν αναφέρει πουθενά ότι ο Gul’dan δρούσε υπό την καθοδήγηση του δαίμονα Kil’jaden, ότι χρησιμοποιούσε το αίμα του δαίμονα, εκτός από τη μαγεία, για να διαφθείρει τα Orcs. Δεν αναφέρεται ότι ο Medivh στην ουσία δεν είχε επιλογή για τις πράξεις του, αφού από όταν γεννήθηκε είχε μέσα του, εν αγνοία του, ένα κομμάτι του τιτάνα Sargeras και ανωτέρου του Kil’jaden. Ο λόγος γι’ αυτές τις αλλαγές δεν ξέρω ποιος είναι και ούτε θα προσπαθήσω να υποθέσω το οτιδήποτε.
Μπορώ, όμως, να υποθέσω εύκολα τον λόγο για την αλλαγή που έγινε στο ρομαντικό κομμάτι της ιστορίας. Ενώ στο παιχνίδι η Garona, το Orc που βοηθάει τους ανθρώπους, είναι μισή Orc και μισή Draenei (έτεροι κάτοικοι του Draenor) και ερωτεύεται τον Medivh, στην ταινία προτίμησαν να υπονοήσουν ότι ο Medivh είναι πατέρας της, άρα είναι μισή άνθρωπος, κι έτσι εκείνη ερωτεύεται τον AnduinLothar, τον αρχιστράτηγο των ανθρώπων. Νομίζω ότι ο λόγος είναι αρκετά προφανής. Ταινία του Hollywood. Είναι δυνατόν να μην εκμεταλλευτούν τον θεωρητικά όμορφο πρωταγωνιστή τους (TravisFimmel) και να βάλουν την κατατρεγμένη ηρωίδα να ερωτεύεται τον μετέπειτα κακό της ταινίας; Δεν νομίζω. Αναγνωρίζω, όμως, ότι το ρομάντζο δεν ήταν κυρίαρχο στοιχείο στην ταινία, δεν του έδωσαν μεγάλη έκταση ούτε πολύ δακρύβρεχτο τέλος με φιλοσοφικά ερωτήματα για το τι είναι ο έρωτας και γιατί πονάει τόσο. Απλά δεν χρειάζονταν όλα αυτά και οι δημιουργοί το αναγνώρισαν.
Παρ’ όλες τις αλλαγές, αυτές και πολλές άλλες, στην ιστορία η κατάληξη είναι πάνω κάτω η ίδια με του παιχνιδιού, οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σεναριογράφοι διάλεξαν άλλο δρόμο για να φτάσουν στο ίδιο μέρος. Αφαίρεσαν χαρακτήρες (Kil’jaden, Sargeras) αλλά δεν δημιούργησαν άλλους από το πουθενά, όπως συμβαίνει μερικές φορές. Επίσης, μπορεί οι χαρακτήρες να μην είχαν κάποιο ιδιαίτερο βάθος ή εξέλιξη αλλά αυτό μπορεί να συμβαδίζει με το πρώτο παιχνίδι Warcraft, το οποίο ήταν ένα απλό παιχνίδι στρατηγικής, από ότι ξέρω και υπενθυμίζω ότι δεν το έχω δει καν, οπότε δεν ξέρω πως είναι οι χαρακτήρες εκεί, ή γιατί πολύ απλά η ταινία ήθελε να επικεντρωθεί στην μάχη, πράγμα το οποίο το έκανε ικανοποιητικά.
Οι χαρακτήρες, όμως, που φαίνονταν αρκετά ενδιαφέροντες, όπως η Draka και ο Durotan, ήταν όντως, διότι οι σεναριογράφοι άντλησαν πληροφορίες για την ιστορία τους από τα βιβλία και τα comics Warcraft που έχουν κυκλοφορήσει. Αυτά τα βιβλία προσφέρουν στους παίκτες, και όχι μόνο, λεπτομέρειες και πληροφορίες για χαρακτήρες του κόσμου αυτού που, ίσως, να μην εμφανίζονταν καν στα πρώτα παιχνίδια. και πάλι όπως είναι στην περίπτωση της Draka, η οποία υπήρξε σε αυτή τη χρονική περίοδο της ιστορίας αλλά δεν εμφανίζεται στο αρχικό παιχνίδι.
Το παραπάνω ήταν ένα από τα θετικά της ταινίας, αρκετά σημαντικό. Ας δούμε και τα υπόλοιπα. Η εικόνα. Η απεικόνιση των πλασμάτων, των στολών και των τοποθεσιών ήταν πολύ πιστή στον κόσμο του παιχνιδιού, κάτι το οποίο, νομίζω ότι μπορεί να κερδίσει ένα μεγάλο μερίδιο των φανατικών παικτών. Τα Orcs είναι πραγματικά τεράστια και άσχημα – με εξαίρεση την Garona που ήταν αρκετά όμορφη, αλλά είπαμε… πρωταγωνίστρια. και το πιο γλυκό Orc μωρό που, ίσως, δούμε ποτέ στις κινηματογραφικές οθόνες, τον Go’el ή Thrall – με απίστευτή λεπτομέρεια, προσωπικά τρόμαξα όταν είδα σε κοντινό τους μυς της πλάτης του Durotan. Οι στολές των ανθρώπων στρατιωτών μπορεί να φαίνονταν υπερβολικές αλλά έτσι ήταν στο παιχνίδι. Οι μάγοι και τα ξόρκια τους ήταν πολύ… μαγικά και, νομίζω, πάλι ακολουθούσαν την εικόνα του παιχνιδιού. Πριν ακόμα γράψει στην οθόνη ότι το μέρος που βλέπουμε είναι το Ironforge, η βασική πόλη των νάνων, την είχα ήδη αναγνωρίσει, το ίδιο και το Stormwind, την πρωτεύουσα των ανθρώπων. Μπορεί να έβαλαν την Dalaran, την πόλη των μάγων, να είναι ιπτάμενη, ενώ κανονικά ακόμα δεν ήταν, αλλά προσφέρει τόσο όμορφο θέαμα που, ίσως, μπορούμε να το παραβλέψουμε.
Δόθηκε αρκετό βάρος στην λεπτομέρεια της απεικόνισης και στις άμεσες αναφορές στον κόσμο του παιχνιδιού, που μπορεί να κάνει έναν θεατή να παραβλέψει κάποια από τα αρνητικά που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Μια αγαπημένη μου λεπτομέρεια ήταν ο Murlock καθώς οι ήρωες μας διασχίζουν μια γέφυρα. Η εικόνα είναι αρκετή σκοτεινή και πριν προλάβεις να διακρίνεις το πλάσμα στην κάτω γωνία της οθόνης ακούς τον χαρακτηριστικό ήχο του από το παιχνίδι… για μένα είναι υπεραρκετό. Επίσης, οι δημιουργοί της ταινίας φαίνονται να σέβονται αρκετά τον φανατικό παίκτη βάζοντας έναν από αυτούς να ενσαρκώσει έναν χαρακτήρα. Ο Robert Kazinsky, ο Orgrim στην ταινία, έχει δηλώσει, καιρό πριν την ανακοίνωση της ταινίας, ότι είναι παίκτης του WoW και παλεύει “For the Horde”. Οπότε η επιλογή του μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Κλείνοντας, μπορώ να πω ότι το Warcraft: The Beginning δεν ήταν μια 100% ταινία που θα σε αφήσει με ανοιχτό το στόμα, αλλά μια 50% ταινία και 50% παιχνίδι που θα σε εντυπωσιάσει, ευχάριστα ελπίζω. Δεν πιστεύω ότι στοχεύει πολύ στο κοινό που πρώτη φορά ακούει για αυτόν τον κόσμο, αλλά για αυτούς που είτε λίγο είτε πολύ ξέρουν τι πάνε να δουν, γιατί αλλιώς δημιουργεί αρκετές απορίες. Όμως, κι αυτός που δεν ξέρει, μπορεί να παρακινηθεί να ψάξει λεπτομέρειες για τον κόσμο ή ακόμα και να αποφασίσει ότι θέλει να τον γνωρίσει κανονικά, να παίξει τα παιχνίδια από την αρχή… όπως συμβαίνει με ‘μένα, ή έστω, να απολαύσει έναν καινούριο φανταστικό κόσμο.
Τέλος, ομολογώ ότι ανυπομονώ να δω τις επόμενες ταινίες, ελπίζω να γυριστούν, διότι πιστεύω ότι θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα απεικονιστούν τα πλάσματα και τα μέρη που εισάγονται αργότερα (Nagas, Night Elves και πολλά άλλα), αλλά και το πώς θα χειριστούν τις μεταστροφές του Kael’thas και των Blood Elves του, του Arthas και του Illidan, οι οποίοι, πιστεύω ότι, είναι μερικοί από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες στο σύμπαν του Warcraft και του World of Warcraft.
Μαριάννα Βενάρδου.
