Μήνες πριν ακούσαμε όλοι με ενθουσιασμό την είδηση για τη πρόσκληση που λάβαμε από τις δημοτικές αρχές του μαγικού Πηλίου για τη συμμετοχή μας στο καλοκαιρινό φεστιβάλ της Τσαγκαράδας. Οι ετοιμασίες άρχισαν ευθύς αμέσως με τη θεατρική παράστασή μας να μπαίνει στα σκαριά. Προσωπικά, δεν θα κρύψω την χαρά και την ανυπομονησία που με κυρίευσε από την πρώτη στιγμή για μία τέτοια περιπέτεια με άτομα που μοιράζονται την ίδια αγάπη και το ίδιο πάθος για το έργο του καθηγητή. Με τις ετοιμασίες να κορυφώνονται την προηγούμενη εβδομάδα και την αναχώρησή μας μόνο λίγες μέρες μακριά άρχισα ήδη να πλάθω τις πρώτες εικόνες στο μυαλό μου.
Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα ήταν τόσο μαγικά όσο τα περίμενα. Η ανάβαση στους δύσκολους δρόμους του Πηλίου θύμισε την προσπάθεια ανάβασης των αγαπημένων μας ηρώων στο πανώριο Ρίβεντελ. Μπορεί η πρόσβαση να ήταν δύσκολη, αλλά η ομορφιά και η γαλήνη της Τσαγκαράδας μας αντάμειψε εξ ολοκλήρου. Η δροσιά του βουνού σε αντίθεση με τον καύσωνα των πόλεων και το πανέμορφο τοπίο δημιουργούσε ήδη τις συνθήκες για μία εξαιρετική εκδρομή. Κάποιοι έφτασαν από το βράδυ της Πέμπτης ξεκινώντας το χορό και δίνοντας αμέσως ζωή και μία διαφορετική νότα στην ήσυχη μέχρι τότε Τσαγκαράδα. Η χαρά και τα γέλια, παρόμοια με αυτά του ανοιχτόκαρδου Tom Bombadil, γέμισαν στο κέντρο του χωριού, όπου ένας τεράστιος πλάτανος στόλιζε σαν στέμμα την πλατεία της Αγίας Παρασκευής. Προς στιγμήν θα έλεγε κανείς πως η Τσαγκαράδα μεταμορφώθηκε στο γαλήνιο χωρίς έγνοιες Σάιρ. Ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα όταν έμαθα πως το θεατρικό θα παιζόταν στην πλατεία και η σκηνή μας θα ήταν ο χώρος κάτω από το πελώριο πλατάνι, το οποίο στο γλυκό αέρα της γητεύτρας νύχτας έφτιαχνε ένα επικό σκηνικό για την επική μας παράσταση.
Η μέρα της Παρασκευής ήταν η μέρα που έφτασαν οι περισσότεροι ταξιδιώτες. Περνώντας από το Βόλο πολλοί επέλεξαν να τιμήσουν τα ξακουστά σε όλους τσιπουράδικα και η συνάντηση του Συλλόγου έγινε το απόγευμα στην Πλατεία της Αγίας Παρασκευής απ’ όπου κατευθυνθήκαμε στο παραμυθένιο χώρο του “Χαμένου Μονόκερου”. Εκεί, έλαβε χώρα η πρώτη από τις προγραμματισμένες μας εκδηλώσεις. Οι μελίρρυτες “Βάρδισσες” δημιούργησαν την επική ατμόσφαιρα με την όμορφη αφήγηση τους σχετικά με παραμύθια τους για τη Μέση-Γη, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε η ομιλία από τη Βίκυ Σαμαρά με τον τίτλο «Τόλκιν και Παγκοσμιότητα». Τη πνευματική τροφή ακολούθησε πλουσιοπάροχο γεύμα με εδέσματα που σίγουρα θα ήταν αντάξια με αυτά που παρασκευάζουν τα χόμπιτ στις φιλόξενες τρύπες τους αλλά και με ατμόσφαιρα που θα ήταν αντάξια του “Πράσινου Δράκου”. Εν τέλει, η κούραση της μέρας οδήγησε πολλούς στη ζεστασιά των κρεβατιών τους, ενώ κάποιοι συνέχισαν για λίγο ακόμα αναζητώντας περιπέτειες στο γλυκό σκοτάδι του Πηλίου.
Το Σάββατο ξεκίνησε… καλοκαιρινά. Οι περισσότεροι ταξιδιώτες επέλεξαν τις αμμουδιές του Πηλίου. Ενθουσιασμένα «χόμπιτ» πλημμύρισαν την παραλία του Μυλοποτάμου και σύντομα άρχισαν να ταξιδεύουν ιστορίες στον αέρα και τα κρυστάλλινα νερά γέμισαν από χαρούμενους παφλασμούς. Αργότερα, τα μέλη της παράστασης επέστρεψαν στην Τσαγκαράδα για την τελευταία πρόβα πριν τη βραδινή παράσταση. Οι υπόλοιποι αποφάσισαν να περιδιαβούν τα κοντινά χωριά τιμώντας τα πανδοχεία τους με την παγωμένη μπύρα, τα τσίπουρα και τα μεζεδάκια τους. Τα απόγευμα ήταν σαν την νηνεμία πριν την καταιγίδα. Ξεκούραση και ησυχία πριν ξεκινήσει ο σαματάς της προετοιμασίας για την παράσταση. Όσο η ώρα πλησίαζε, άρχιζε όλο και περισσότερο να θυμίζει την προετοιμασία για το πάρτυ του Μπίλμπο. Άτομα να τρέχουν πάνω κάτω στην πλατεία, στολές, σκηνικά. Ο κόσμος σιγά σιγά να καταφθάνει. Ο αρχοντικός πλάτανος στεκόταν περήφανος περιμένοντας να αγκαλιάσει τους πάντες καλωσορίζοντας τους σε έναν κόσμο μαγικό.
Πριν το θεατρικό εμφανίστηκαν τα μέλη της χορωδίας “FantasyChoir”, η οποία άνοιξε τις εκδηλώσεις τις δεύτερης μέρας με έργα από αγαπημένες μας ταινίες και σειρές σχετικές με το φανταστικό. Ο HarryPotter και το Game of Thrones αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Επιτέλους, είχε φτάσει η ώρα της παράστασης. Μορφές της ελληνικής μυθολογίας αλλά και της τολκινικής άρχισαν να ξεπροβάλλουν πίσω από τον πλάτανο σαν να είχε ανοίξει μια πύλη μαγική απ’ άλλους κόσμους. Ο Πηλέας και η Θέτις, Ο Κελεμπρίμπορ και ο Άνναταρ, ο Δίας αλλά και ο Γκάνταλφ εμφανίστηκαν για να δώσουν μία παράσταση μόνο για το κοινό της μισοσκότεινης πλατείας. Οι μύθοι της Μέσης-Γης και της αρχαίας Ελλάδας πήραν ζωή μπροστά στα μάτια των θεατών δείχνοντας τις συνδέσεις ανάμεσα στο έργο του αγαπημένου καθηγητή και του αρχαίου κόσμου.
Καληνυχτώντας θεούς και ήρωες, όλοι μείναμε πεινασμένοι και γεμάτοι όρεξη για γιορτή και φαγητό. Οι μυρωδιές του φαγητού αλλά και οι χαρούμενοι ήχοι της παρέας έφτιαχναν ένα ιδανικό σκηνικό για γιορτή, συνοδεία, μάλιστα, της μουσικής από τη φλογέρα και την κιθάρα δύο βάρδων του συλλόγου μας. Με το πέρασμα της ώρας άρχισε να βγαίνει η κούραση με αποτέλεσμα κάποιοι να διαλέγουν τον γλυκό από την ευχάριστη εξάντληση ύπνο, ενώ κάποιοι άλλοι πιο τολμηροί αποφάσισαν να συνεχίσουν τη διασκέδαση σε κάποιο μπαρ του χωριού.
Το πρωί της Κυριακής ήταν τεμπέλικο και αργό. Η καλοπέραση των δύο προηγούμενων ημερών είχε ως αποτέλεσμα την εξάντληση. Καλύτερο φάρμακο δεν υπήρχε από την παρέα των ήχων των κυμάτων σε κάποια κοντινή παραλία πριν τον αποχωρισμό και την επιστροφή στην Γκόντορ και στην Άρνορ. Έτσι, αφού τελείωσαν οι πρώτοι αποχαιρετισμοί, καθώς κάποιοι θα συνέχιζαν τις περιπέτειες τους στη γύρω περιοχή, μεγάλο μέρος των ταξιδιωτών κατευθυνθήκαμε στο χωριό “Καλά Νερά” όπου μετά από το μπάνιο ακολούθησε τσίπουροκατάσταση σε κάποιο παραλιακό ταβερνάκι. Τελικά, όλοι ευχαριστημένοι από φαΐ και ποτό ξεκινήσαμε το δρόμο του γυρισμού.
Λίγες μέρες μετά, κάνοντας απολογισμό της περιπέτειάς μας στο Πήλιο και γράφοντας αυτό το κειμενάκι ξαναζώ χαρούμενος τις ωραίες στιγμές που περάσαμε παρέα. Μία εκδρομή γεμάτη γέλιο, καλοπέραση και μαγεία. Ο συνδυασμός της πολιτιστικής κληρονομιάς που άφησε πίσω του ο Τόλκιν με τον πολιτισμό του τόπου μας μου χαϊδεύει την καρδιά μου τρυφερά και με αφήνει με σκέψεις όμορφες, όνειρα μεγάλα και ταξίδια σε μέρη μαγικά. Ένα είναι το σίγουρο. Προσμένω με χαρά την επόμενη περιπέτειά μας!
Δημήτρης Κολοβός aka Feanor
