Από το μακρινό 2007 έρχεται μια αποκλειστική συνέντευξη με ένα από τα πιο μυστηριώδη πρόσωπα της Μέσης-γης, χάρη στον άψογο επαγγελματισμό και τις επίμονες προσπάθειες της ακούραστης ρεπόρτερ μας Αλθέλιελ. Το εξαιρετικό αποτέλεσμα δικαιολογεί κάποιες ελαφρώς δυσνόητες, καθαρά εσωτερικές αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα..
Βρεθήκαμε με την κάμερα της Μέσης Γης στο Παλιό Δάσος και παρόλο που το συνεργείο μας περιπλανήθηκε πολύ στους πυκνούς λαβυρίνθους, προσπαθήσαμε με ζήλο να φέρουμε εις πέρας αυτή τη δύσκολη αποστολή. Στόχος μας ήταν να βρούμε τον ίδιο τον Τομ Μπόμπαντιλ! Όπως και να’χει, οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ του σταθμού μας δεν θα γυρνούσαν στη Μίνας Τιριθ με τίποτα λιγότερο από μια συνέντευξη, ας ήταν και της Γριάς-Ιτιάς! Αφού περάσαμε δύο ολόκληρα μερόνυχτα με λιγοστό ύπνο στην υγρασία του δάσους και ενώ η απελπισία άρχισε να μας κάνει όλο και περισσότερο συντροφιά, ξαφνικά ένα μεσημεράκι πίσω από κάποιες πυκνές φυλλωσιές είδαμε κάτι απροσδιόριστα μωβ να κινείται… Μα τα χίλια waterlillies! Ήμαστε σχεδόν βέβαιοι, πως είχαμε βρει επιτέλους ένα από τα πιο αινιγματικά πρόσωπα ολόκληρης της μυθοπλασίας του καθηγητή Τόλκιν! Πλησιάσαμε διακριτικά και ένα όμορφο πρόσωπο, απροσδιόριστης ηλικίας στράφηκε προς το μέρος μας και τα μεγάλα, φωτεινά μάτια του μας κοίταξαν εγκάρδια, επιστρέφοντας στα σαστισμένα μας πρόσωπα ένα ευγενικό χαμόγελο!
-Καλώς τους! Επιτέλους, τα καταφέρατε… Σας περίμενα…
Πλησιάσαμε και μαζί διαβήκαμε την πρασιά του πετρόκτιστου σπιτιού και καθίσαμε δίπλα στο τζάκι. Από την αυλή ακούγονταν εύθυμες φωνές, ενώ στην τσαγέρα έβραζε τσάι με άρωμα έλανορ… Πήρα το φτερό μου και άρχισα να ρωτώ:
-Κε Τομ, ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα μας, χωρίς πολλές περιστροφές.. Έχει πολλάκις «βασανίσει» η ερώτηση σχετικά με την πραγματική φύση του προσώπου σας. Ποταμοί μελανιού σαν του φτερού που κρατώ αυτή τη στιγμή και ουκ ολίγα μαλλιοτραβήγματα μεταξύ των απανταχού θαυμαστών του έργου του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, ενίσχυσαν όλο περισσότερο την αμφισβήτηση περί αυτού του θέματος. Πώς θα προσδιορίζατε εσείς ο ίδιος το ρολό σας μέσα στο έργο του καθηγητή;
-Μα να με συμπαθάτε, νομίζω πώς ο καθηγητής δεν ασχολείται και πολύ με την αφεντιά μου. Ούτε πήρα μέρος σε μάχες, ούτε αγάπησα καμιά μελαχρινή ξωτικιά, ούτε θέλησα να φορέσω δαχτυλίδια τώρα στα πίσω-πίσω… Δεν απασχόλησα καν με κάποια σκηνή ζηλοτυπίας απέναντι στη Χρυσομουριά μου (και ας ακούγεται πως μια μέρα την κλείδωσα απ’ έξω). Ο αγαπημένος μου Ρόναλντ, απλώς με βάζει να υπάρχω. Αυτό λοιπόν κάνω και εγώ… Υπάρχω και είμαι…
-Χμμμ … Ας σταθούμε σε αυτή την τελευταία σας δήλωση…
-Σε ποια; Στο ότι κλείδωσα τη Χρυσομουριά απ’ έξω;
-Για όνομα του Ιλούβαταρ! Μα φυσικά και όχι .. Δεν θηρεύουμε κίτρινες ή ροζ ειδήσεις (εξ άλλου σύμφωνα με δηλώσεις της Γριάς-Ιτιάς, η Χρυσομουριά έχει ήδη ετοιμάσει τις βαλίτσες της για να φύγει). Ας σταθούμε στη δήλωσή σας «Υπάρχω και είμαι».
-Είμαι, πολύ απλά, ο άρχοντας όλων όσων βλέπεις… Ένας άρχοντας όμως που τίποτα δεν του ανήκει και τίποτα δεν θέλει για δικό του.
-Ας μην μιλούμε με αμφισημίες… Απαντήστε μου καθαρά.. Είστε ή όχι ο Ιλούβαταρ , ο ένας και μοναδικός άναρχος «Είναι»;
-Μου ήρθατε αδιάβαστος και πολύ λυπάμαι γι’ αυτό. Αν είναι να μου καταναλώσετε τον χρόνο με πράγματα που ήδη έχουν απαντηθεί, καλύτερα να πάω να ταϊσω τα άλογα των συμπαθέστατων Χόμπιτ που φιλοξενώ απόψε (και φοβάμαι πως η Χρυσομουριά μου, γλυκοτοιτάζει το ένα από αυτά).
-Γιατί το λέτε αυτό;
-Μα αγαπητέ μου, αν είχατε μπει στον κόπο να διαβάσετε τις «Επιστολές» του καθηγητή ή έστω να ρωτήσετε τον Βόρο ή τον Γκίλντορ, θα ξέρατε ήδη πως ο καθηγητής ρητώς με απέκλεισε από αυτό τον τιμητικό όσο και επαχθή τίτλο.
-Μα το δαχτυλίδι δεν σας επηρεάζει… την ίδια στιγμή που όλοι στη Μέση Γη το επιθυμούν περισσότερο κι από ένα αυτόματο καθαριστή μπάμιας!
-Όχι όλοι..
-Υπαινίσσεστε ότι ανήκετε στους Βάλαρ?
-Καλό μου και φιλόδοξο, αλλά εντούτοις ανόητο παιδί… Δεν έχω αφήσει το μέρος μου εδώ και πολλά χρόνια. Δεν συμπαθώ τα ταξίδια.
-Αυτό δεν είναι από μόνο του αρκετό να αποκλείσει την υποψηφιότητά σας, ως ο 15ος άγνωστος Βάλα…
-Ας το θέσω έτσι, γιατί καταπώς φαίνεται, δεν σου πολυκόβει.. Η πρώτη μου θύμηση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημιουργία αυτού που εσύ αποκαλείς «πλάση». Ούτε νωρίτερη, ούτε μεταγενέστερη. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη σταγόνα της πρώτης βροχής να δροσίζει την μύτη μου..
-Αποκλείσαμε λοιπόν τον ενδεχόμενο να είστε ο Ιλούβαταρ αλλά και κάποιος από τους Βάλαρ…
-Δεν αποκλείσαμε και δεν επιβεβαιώσαμε τίποτα, αγαπητέ μου…
-Πάει καλά… Ποια είναι η γνώμη σας για τους Μάιαρ?.
-Καταλαβαίνω που το πας… Φρόντο, φέρε μου το δαχτυλίδι.. (μπαίνει ο Φρόντο). Χμμ, ωραίο δαχτυλιδάκι.. Άντε, πάρτο πίσω και πήγαινε να παίξεις με τον Σαμ (και μακριά από τη Χρυσομουριά).
-Εντυπωσιακό… Ώστε ούτε θελήσατε να το κρατήσετε, ούτε και σας επηρέασε..
-Με επηρέασε… Σκέφτηκα πόσο καιρό έχω να κάνω κανένα μπιζουδάκι δώρο στη Χρυσομουριά (ίσως γι’ αυτό δεν αφήνει το Φρόντο σε ησυχία..)
-Μπιζουδάκι… το «Ένα»; Αχ, και μόνο που το είδα σκέφτηκα πόσο πιο επιτυχημένος από τον Ευαγγέλατορ θα γινόμουν στη Μίνας Τίριθ, αν το είχα στην κατοχή μου.. Όλοι θα με ζήλευαν και θα ήθελαν να έρθουν στα πάνελ μου… Και ο Μπόρομιρ και ο Φάραμιρ (καλά, αυτός διψά για δημοσιότητα) και ναι, ίσως και αυτή η σνομπαρία ο Άραγκορν…
-Καλό μου παιδί, ηρέμησε… Ξάπλωσε στον καναπέ και ξεκίνα από τα παιδικά σου χρόνια…
-Όλα άρχισαν από τότε που με φώναζαν στο σχολείο… μα για μια στιγμή, εδώ ήρθαμε για να μάθουμε περισσότερα για εσάς και όχι για εμένα…
-Προσπαθούσα να φανώ φιλικός…
-Τότε ξαναφορέστε τις κίτρινες μπότες σας, γιατί μυρίζουν τα πόδια σας..
-Με το μπαρντόν.. Συνεχίστε …
-Αποκλείσαμε λοιπόν…
-Αποκλείσατε …
-Όπως και να’ χει, τους Βάλαρ0, τους Μάιαρ και τον Ιλούβαταρ. Για τα Ξωτικά όμως δεν είπαμε τίποτα..
-Αγαπητέ μου, αφήστε τις αστειότητες…
-Μα, είστε υπερήλιξ.. (με το συμπάθιο)
-Ε και;
-Και με μεγάλη σοφία…
-Θα καταλήξετε κάπου;
-Επίσης αγαπάτε και το τραγούδι…
-Το ίδιο και η Έφη Σαρρή, αλλά αυτό δεν την κάνει ξωτικό, έτσι δεν είναι; Είδα τα ξωτικά να έρχονται στη Μέση Γη.. Υπήρχα στην υποδοχή τους, έστρωσα τα χαλιά και άναψα όλους του πολυελαίους… Στα γόνατά μου τα μεγάλωσα…
-Μα ποιος είστε επιτέλους; Πώς κάνετε την αυτοκριτική σας, πώς κοιτάζετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και ξέρετε ότι είστε εσείς και όχι κάποιος άλλος;
-Είμαι εδώ για το Καλό, για το Αγαθό για την Ζωή και για τον Θάνατο.. Υπάρχω παντού. Ξελύνω τις αλυσίδες των αγέρωχων βουνών και τα κάνω και κυματίζουν, παγώνω τη θάλασσα και την κάνω στερεή σαν την πέτρα, δίνω στα λουλούδια και τα ζώα την πρώτης ανασεμιά, δένω τον αέρα στο ντουλάπι μου και τα αστέρια στα μαλλιά της Χρυσομουριάς. Ένα ξέρω. Ότι είμαι τίποτα και όλα…
-Σαν κλεμμένο μου ακούγεται κάπως αυτό…
-Λεπτομέρειες, αγαπητέ μου…
-Ώστε γνωρίζετε τα μελλούμενα;
-Ακόμα και αν τα γνώριζα, δεν θα τα έλεγα. Οι ανισορροπίες αυτού του κόσμου, είναι που τον κάνουν να ισορροπεί τόσο τέλεια.
-Δεν καταλαβαίνω.. Τζάμπα έκανα τόσο δρόμο μου φαίνεται…
-Οι σκέψεις των ανθρώπων είναι όπως τα φύλλα το φθινόπωρο… Άλλες είναι πράσινες και σιγά-σιγά παλιώνουν όμορφα και άλλες είναι ήδη ξερές και με το πρώτο πάτημα, σπάζουν.
-Καλά, επειδή φαντάζομαι πως θα συνεχίσετε να λέτε και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα, θα αφήσω σιγά-σιγά την Ευγένεια σας..
Καθώς απομακρυνόμαστε, ένα σιγανό μελωδικό ψιθύρισμα πέρασε μέσα από τα φύλλα των δέντρων και συνόδευσε το κελάρυσμα του ποταμού. Η μελωδική, αέρινη φωνή του Τομ σιγοτραγουδούσε:
Στα δροσερά τα φύλλα, στις έμορφες εξοχές
Στον ήλιο, στο φεγγάρι, ψάξε με και βρες…
Εκεί όταν με έβρεις, «γιατί» να μη ρωτάς
Πάντα να με προσέχεις και να με λαχταράς
by Altheliel
