Συνεχίζουμε την παρουσίαση παλαιότερων άρθρων από το fanzine μας “News from Bree” με ένα άρθρο για την φύση του Μεγάλου Εχθρού από τον John Legolas.
Ο Tolkien ήθελε να αποφύγει οποιουσδήποτε χαρακτηρισμούς και να στιγματιστεί ως προπαγανδιστής και υποστηρικτής μιας θρησκείας. Άρα δεν ακολούθησε πιστά ένα και μόνο μοντέλο θρησκείας, αλλά έκανε μια μίξη από πολλές. Μια από αυτές είναι ο Χριστιανισμός, από όπου πήρε το μοντέλο Θεού – Εωσφόρου, το διαφοροποίησε λίγο και το μετέφερε με τον Έρου και τον Μέλκορ. Δεν είναι όμως ακριβώς ίδια η σχέση και έχει κάποιες διαφορές αυτό το μοντέλο στις ιστορίες του καθηγητή.
Η πιο τρανταχτή διαφορά είναι ότι ενώ στον Χριστιανισμό έχουμε ευθεία αντιπαράθεση του Θεού με τον Διάβολο, στην Αινουνιντάλε μας αναφέρεται ότι ο Μέλκορ ανέπτυξε δικά του θέματα και σκέψεις και ήθελε να διαφοροποιηθεί από τους ομοίους του και όχι από τον ίδιο τον Έρου, που τον σεβάστηκε στις αποφάσεις που πήρε αργότερα. Επίσης δεν συμβιβάστηκε με τον ρόλο που θα ήθελε ο Ιλούβαταρ, παρά ήθελε να τον αναγνωρίσουν οι άλλοι Βάλαρ σαν βασιλέα τους και ανώτερο τους. Γεγονός που οι ίδιοι το ήξεραν. Άρα βλέπουμε ξεκάθαρα ότι δεν ήταν ο στόχος του να εναντιωθεί στον δημιουργό του, που ήξερε ότι ήταν ανώτερος του, παρά να αναγνωριστεί από τις άλλες Δυνάμεις ως ανώτερος τους. Όλα τα άσχημα γεγονότα που ακολουθούν το αποδεικνύουν, αφού καταστρέφει ότι έφτιαξαν αυτοί χωρίς την συμβολή του, έτσι ώστε αν κάτι δεν είναι και δικό του, να μην υπάρχε
Η μεγάλη διαφορά όμως του Μέλκορ από τον Εωσφόρο είναι ότι παρουσιάζεται πολύ πιο ήπιος και περισσότερο ευάλωτος. Δεν είναι τελείως άκαμπτος, αλλά πολύ πιο ‘’ανθρώπινος’’. Έχει ευάλωτα σημεία και το μεγαλύτερο του είναι ότι γνωρίζει τον φόβο! Τρέπεται σε φυγή από τον Τούλκας και φωνάζει απεγνωσμένα όταν τον πνίγει η Ουνγκόλιαντ. Δεν είναι σαν τον χριστιανικό Άρχοντα του Σκότους που εκτός του Θεού του ίδιου δεν φοβάται τίποτα. Ο Μέλκορ έχει μαγευτεί από το τραγούδι της Λούθιεν και θυμίζει πολύ τον Άδη. Τέλος ένα άλλο σημείο που δείχνει ότι είναι διαφορετικός είναι η διαταγή που έδωσε μετά το τέλος της Νίρναεθ Αρνοέντιαντ! Άλλοι λένε για παραδειγματισμό και μπορεί να ισχύει, αλλά πέρα από αυτό ποιος δεν έχει σκεφτεί ότι από σεβασμό σε αυτούς που έδωσαν τα πάντα και κατέφυγαν στην ύστατη μάχη, δημιούργησε τύμβο στην έρημο Αν Φαουγκλιθ; Γιατί δεν άφησε τα πτώματα να τα φάνε κοράκια και να σαπίσουν έχοντας έτσι πλήρη ασέβεια προς τους εχθρούς του; Ή να τους σκορπίσει στο Μπελέριαντ; Μάλλον κατάλαβε τον απελπισμένο αγώνα που έκαναν εναντίον του και τίμησε αυτούς που τόλμησαν να τα βάλουν με έναν Θεό! Κάτι τέτοιο ουδέποτε θα το έκανε ο Εωσφόρος.
John Legolas
