Συνεχίζουμε με ακόμα ένα ενδιαφέρον άρθρο από τα παλιά. Μια ανάλυση της αδελφοκτονίας του Αλκουλόντε από το μέλος μας John Legolas.
Πολλά έχουν ειπωθεί και αμέτρητες συζητήσεις έχουν γίνει για τούτο το γεγονός που από πολλούς θεωρείται η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία των Νόλντορ και των Έλνταρ γενικότερα. Η ιστορία είναι γνωστή και ο καθηγητής δεν έγραψε τίποτα στην τύχη! Μέσω του άρθρου αυτού που διαβάζετε, δεν θα προσπαθήσω να αλλάξω τα γραφόμενα του Τόλκιν ούτε να διαστρεβλώσω την αλήθεια. Θα αναφέρω τα γεγονότα και βάση της ανάλυσης κάποιων λεπτομερειών της ιστορίας θα προσπαθήσω να σας δώσω την δυνατότητα να δείτε και να κρίνετε υπό άλλο πρίσμα και ίσως να καταλήξετε σε διαφορετικό συμπέρασμα από αυτό που αρχικά είχατε.
Κανείς δεν αρνείται ότι η 1η Αδελφοκτονία είναι ένα πολύ άσχημο συμβάν. Μεγάλο λάθος για τους στόχους που είχε θέσει ο Φέανορ και ουσιαστικά με αυτό έχασε πολύ μεγάλο μέρος από το δίκιο που είχε για να εκδικηθεί και να αποκαταστήσει όλα αυτά που είχε χάσει. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο Φέανορ φτάνοντας στο Λιμάνι του Αλκουαλόντε ήξερε ότι ο δρόμος για τον Βορρά ήταν σχεδόν απροσπέλαστος και η συγκεκριμένη πορεία θα του στοίχιζε σε χρόνο και σε απώλειες κάθε είδους. Η μεγαλύτερή του απώλεια όμως θα ήταν η πτώση του ηθικού και η επιστροφή πολλών στο Βάλινορ, λόγω των συνθηκών. Γνώριζε πως πολλοί, οι περισσότεροι Νόλντορ, δεν είχαν έρθει για τους σκοπούς τους δικούς του στο ταξίδι. Ο καθένας είχε τον δικό του λόγο και το μεγαλύτερο μέρος τον είχε ακολουθήσει γιατί ήθελε την ανεξαρτησία του, την περιπέτεια και την αναζήτηση σε ένα καινούριο δικό του κόσμο.
Όλοι αυτοί λοιπόν με τις πρώτες κακουχίες θα ακολουθούσαν τον δρόμο που αργότερα θα χάραζε ο Φινάρφιν και θα γύριζαν πίσω. Ο μεγάλος Νόλντο γνώριζε πως ο χρόνος ήταν εχθρός του και πως όσο θα περνούσε, θα καταλάγιαζε η φλόγα που είχε ανάψει μέσα στους συντρόφους του με τα λεγόμενά του. Δεν μπορούσε να περιμένει και ή άρνηση του Όλγουε για την παραχώρηση των πλοίων του στοίχιζε πάρα πολύ, όπως και η σκέψη για την απώλεια ανδρών.
Εκεί ακριβώς έχουμε το πρώτο μεγάλο λάθος τακτικής από τον γιο του Φίνγουε. Πάνω στο πάθος και την ανυπομονησία του, δεν περίμενε να έρθουν όλοι οι Νόλντορ ώστε να συζητήσει μαζί τους και να καταλήξουν όλοι μαζί σε μια απόφαση για τη συνέχεια. Έχει τα όπλα και με πολύ λιγότερη δύναμη από αυτή των Τέλερι αρχίζει την επάνδρωση των πλοίων που τον οδηγεί σε βέβαιη σύγκρουση με αυτούς. Πολλά θα μπορούσε να κάνει και σίγουρα ο Όλγουε θα άλλαζε με τον καιρό γνώμη αφού θα είχε απέναντι του ΟΛΟΥΣ τους Νόλντορ και η πίεση που θα του ασκούσαν θα ήταν αβάσταχτη. Αργά ή γρήγορα θα άλλαζε γνώμη. Ο Φέανορ όμως δεν ήταν έτσι. Την φωτιά που έκαιγε μέσα του δεν μπορούσε κανένας να την κατευνάσει και δεν δεχόταν καθυστερήσεις από έναν που του έλεγε ότι ίσως έτσι να έδειχνε τη φιλία του. Δεν δεχόταν αρνήσεις και εμπόδια στον σκοπό του και η φωτιά μέσα του έγινε ηφαίστειο που εξερράγη και παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του. Η βοήθεια από την οικογένειά του, όταν αυτοί κατέφθασαν, ολοκλήρωσε το αποτρόπαιο αυτό έργο.
Στη συνέχεια και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχουμε το δεύτερο λάθος από τον μεγάλο των Νόλντορ. Έπειτα από την εμφάνιση του Μάντος και την προφητεία-κατάρα, αρχίζει ο Φέανορ να βλέπει αυτό που φοβόταν. Αν σε αυτό προστεθούν και τα ανυπόφορα καιρικά φαινόμενα τότε εύκολα συμπεραίνουμε πως πολλοί Νόλντορ, κυρίως αυτοί του Φινγκόλφιν, θα άρχιζαν να μετανιώνουν και να θέλουν να γυρίσουν. Τα παράπονα και οι μουρμούρες έφτασαν στα αυτιά του ανένδοτου Φέανορ και οι φόβοι του για προδοσία και το πισωγύρισμα πολλών τον έκαναν να μην μπορεί να εμπιστεύεται πια την υπόλοιπη οικογένειά του, παρά μόνο αυτούς που τον στήριξαν στο Αλκουαλόντε και τους γιους του. Μετά από σύσκεψη, βλέπει ότι υπάρχουν δύο δρόμοι, αλλά ουσιαστικά ένας. Να σαλπάρει με τα πλοία. Αυτά όμως δεν επαρκούσαν για όλους έπειτα από τη μανία που εξαπέλυσε επάνω τους η Ούινεν. Εκεί λοιπόν κάνει το λάθος να αφήσει πίσω του πολύ κόσμο, τον περισσότερο, και να σαλπάρει με αυτούς που του ήταν πιστοί και τους γιους του στα κρυφά. Αφήνει τον αδελφό του στο έλεος του Χελκαράξε και οδηγείται στον όλεθρο.
Πάλι θα μπορούσε να είναι πιο διαλλακτικός και υπομονετικός και να τραβήξει τον δύσκολο δρόμο. Ένα δρόμο που θα τον «έδενε» περισσότερο με τους όμοιους του. Ήξερε όμως ότι πάλι θα έχανε πολύ χρόνο και πολλούς άνδρες, που βιώνοντας το αβάσταχτο κρύο θα έπαιρναν το δρόμο του γυρισμού. Προτίμησε τους λίγους και πιστούς και άφησε τον περισσότερο λαό να τραβήξει τα δεινά του Βορρά. Αυτό το λάθος του στέρησε ουσιαστικά και την όποια αποδοχή είχε μέχρι τότε ανάμεσα στον λαό του. Εκεί ουσιαστικά έστρεψε μόνος του τον λαό του στον Φινγκόλφιν.
Η συνέχεια είναι γνωστή και ο Κουρουφίνγουε οδηγούμενος από το πάθος και την φλόγα μέσα του δεν σταμάτησε πουθενά. Ήταν η μοίρα του, αυτή η ίδια η φωτιά να τον ζώσει και να καεί μέσα από αυτή! Πολλά θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά, να είχαν γίνει λιγότερα λάθη και να είχε κυλήσει διαφορετικά η ιστορία. Αλλά έτσι τα έγραψε με σοφία ο καθηγητής. Έτσι έπλασε τον Φέανορ και με αυτό τον τρόπο μας μετέφερε το συμβάν του Αλκουαλόντε και όσα ακολούθησαν. Έτσι ήθελε να γίνουν.
Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από να τα διαβάζουμε, να τα αναλύουμε και να λέμε τι θα είχε γίνει αν είχαν γίνει διαφορετικά. Αυτές όμως είναι υποθέσεις δικές μας για να συζητάμε μεταξύ μας και δεν αλλάζουν τίποτα από τα γραφόμενα του Σιλμαρίλλιον του καθηγητή Τόλκιν.
John Legolas
