Συνεχίζουμε την αναδημοσίευση παλαιότερων άρθρων από το fanzine μας “News from Bree”, με τις σκέψεις του τότε μέλους μας Gorthaur πάνω στην πτώση του Νούμενορ, από το μακρινό 2005.
Όταν τελείωσα για πρώτη φορά την ανάγνωση του Ακάλλαμπεθ, αυθόρμητα ήρθε στο μυαλό μου εκείνη η ρήση που λέει πως όλες οι αυτοκρατορίες, ακόμα και οι πιο μεγάλες και ένδοξες, κάποτε πέφτουν. Και όντως, το Νούμενορ, ίσως το πιο ισχυρό ανθρώπινο Βασίλειο της Μέσης Γης, έπεσε. Έπεσε μέσα στα σκοτεινά βάθη της θάλασσας γράφοντας έναν πικρό και οδυνηρό επίλογο στην μεγάλη ιστορία του. Ακριβώς όπως και με τις αυτοκρατορίες του δικού μας παρελθόντος, την ευδαιμονία και την ακμή συνήθως διαδέχονται η παρακμή και η πτώση.
Ωστόσο η περίπτωση του Νούμενορ και των ΝτούνενταΪν είναι ιδιάζουσα. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι οι Νουμενοριανοί προέρχονταν από τους Πατέρες των Ανθρώπων, από τούς τρεις Πιστούς Οίκους που πολέμησαν με το μέρος των Έλνταρ κατά του Morgoth και ότι το Νούμενορ το σήκωσαν από τα βάθη της θάλασσας οι ίδιοι οι Βάλαρ, πλουτίζοντας και δίνοντάς το ως ανταμοιβή στους Ντούνενταϊν για τις υπηρεσίες τους. Ως ανταμοιβή δέχτηκαν επίσης και το δώρο της μακρόχρονης ζωής και ο ίδιος ο Εόνγουε ήρθε να τους διδάξει. Έτσι, απέκτησαν σοφία και δύναμη πολύ μεγαλύτερη από τα άλλα γένη των Ανθρώπων. Έγιναν ένας μεγάλος λαός, που καλλιεργούσε τις ειρηνικές τέχνες και ευημερούσε. Και ενώ θα μπορούσαν πολύ εύκολα να κυριαρχήσουν πάνω στους άλλους ανθρώπους, προτίμησαν να τους βοηθήσουν στο να αποτινάξουν το σκοτάδι του Μόργκοθ στο οποίο είχαν υποπέσει παλαιότερα. Βλέποντας, λοιπόν, το πώς ξεκινά η ιστορία των Νουμενοριανών, δύσκολα προϊδεάζεται κανείς για το τι μπορεί να επακολουθήσει. Όμως, προς το τέλος της ιστορίας αυτής, ο καθηγητής παρουσιάζει την θλιβερή πραγματικότητα: οι Νουμενοριανοί, έχουν γίνει πλέον, ένας λαός παρηκμασμένος ηθικά, άπληστος και πολεμοχαρής, προσηλυτισμένος στο Αρχαίο Σκοτάδι του Μόργκοθ και εμποτισμένος από το φόβο του θανάτου, που οδεύει σταθερά προς την καταστροφή του. Αναμφίβολα, πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαφθορά των Νουμενοριανών έπαιξε ο Sauron, αν και δεν έκανε την εμφάνισή του παρά προς το τέλος της ιστορίας.
Ο Sauron αποτέλεσε τον χαρακτήρα-κλειδί της υπόθεσης διότι με την συμβολή του οι Ντούνεντάιν έφτασαν στο χειρότερο σημείο της ηθικής παρακμής τους (και συγχρόνως στο απόγειο του πλούτου και της στρατιωτικής τους δύναμης), έχοντας γίνει το ακριβώς αντίθετο του είδους του λαού που ήταν, όταν πρωτοπάτησαν το πόδι τους στην Χώρα του Άστρου. Κατά την διάρκεια της παραμονής του Sauron στο Νούμενορ έως και την καταστροφή του, ο φόβος του θανάτου, οι φόνοι, η απληστία και πάνω από όλα η αλαζονεία χαρακτήριζαν τους περισσότερους κατοίκους και πρώτος από όλους ήταν ο Άρ-Φάραζον ο Χρυσούς, ο βασιλιάς του Νούμενορ. Ήταν ο σκληρότερος και ο πιο άπληστος για πλούτη και απεριόριστη δύναμη απ’ όσους κράτησαν το σκήπτρο των βασιλιάδων, ένας μεγάλος τύραννος. Ήταν ο πρώτος που προσηλυτίστηκε στην λατρεία του Άρχοντα Μέλκορ, του ‘’Δότη της Ελευθερίας΄΄. Στις μέρες του, οι πόλεμοι στην Μέση Γη ήταν πλέον συχνοί, τα πλούτη από τις εκστρατείες του έρεαν άφθονα και στα καράβια του οι σκλάβοι ήταν πολλοί. Και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο λαός ακολουθούσε τον βασιλιά του, που είχε γίνει πλέον υποχείριο του Σάουρον.
Ο ίδιος ο Sauron βέβαια, κατάφερε να φέρει σε πέρας την δική του αποστολή: να καταστρέψει δηλαδή τους Ένταϊν που τόσο μισούσε, λόγω των έργων των Πατέρων τους. Μάλιστα τον σκοπό του τον εκπλήρωσε μέσα σε λίγα μόνο χρόνια και έφερε στο χείλος της καταστροφής ένα λαό που αριθμούσε χιλιάδες χρόνια ιστορίας υπό την προστασία των εχθρών του, των Βάλαρ. Έναν σκοπό που τον έφερε σε πέρας, όχι με πόλεμο, τον οποίο σίγουρα θα έχανε, αλλά με ύπουλο τρόπο, που φανερώνει την δόλια ικανότητά του. Έχοντας γίνει από παλιά πανίσχυρος στην υπηρεσία του αφέντη του Μόργκοθ, ο Σάπυρον απέδειξε ότι ήξερε να εκμεταλλεύεται και να χειρίζεται καταστάσεις προς όφελός του. Την πρώτη του κίνηση την έκανε όταν προσποιήθηκε πως εξαναγκάζεται να έρθει στο Νούμενορ ως όμηρος του Αρ-Φάραζον, ενώ στην πραγματικότητα αυτό ήταν κάτι το οποίο βαθύτατα επιθυμούσε διότι εξυπηρετούσε άμεσα τους σκοπούς του. Στη συνέχεια, αξιοποιώντας τα πιο δυνατά του όπλα, την πονηριά και την ασύδοτη κολακεία, καταφέρνει μέσα σε τρία μόνο χρόνια να γίνει ο πιο έμπιστος σύμβουλος του βασιλιά. Με το γλυκό σαν μέλι δηλητήριο που στάζει συνέχεια από την γλώσσα του και με ψευδή, αλλά αληθοφανή επιχειρήματα, προσηλυτίζει τον βασιλιά και τον λαό στην λατρεία του αφέντη του. Χτίζει ένα γιγάντιο ναό για τον σκοπό αυτό, στον βωμό του οποίου έκαψε το όμορφο Νίμλοθ και πολλά από τα θύματα της κακίας του, ανθρώπους πιστούς στην φιλία με τους Έλνταρ και τους Βάλαρ. Πράξεις βέβηλες και προκλητικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δύναμης πειθούς που ασκεί είναι το πώς καταφέρνει να κάνει τον Αρ-Φάραζον να πιστεύει ότι η δύναμη και η θέλησή του δεν μπορούν να συγκριθούν με κανενός στον κόσμο, παρά μόνο ίσως με του Μάνγουε, και ότι πλέον όποια και αν είναι η επιθυμία του, μπορεί να εκπληρωθεί.
Και έτσι φτάνουμε στο αποκορύφωμα του κρυφού έργου του, που είναι η υποκίνηση της εκστρατείας των Νουμενοριανών κατά των Βάλαρ στο Βάλινορ!!! Μιας εκστρατείας γεμάτης υπεροψία και αλαζονεία από μέρους των Ανθρώπων. Τόσο είχαν τυφλωθεί, που ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, και ενώ διέκριναν ένα σωρό σημάδια της καταστροφής που θα έρχονταν αν συνέχιζαν αυτόν τον παραλογισμό, αυτοί έκαναν το μοιραίο βήμα και έπεσαν στο κενό…
Ωστόσο, δεν ανήκουν αποκλειστικά στον Sauron όλα τα εύσημα για τον καταποντισμό του Νούμενορ. Είναι γεγονός πως ο Sauron δεν θα μπορούσε να έχει επιτελέσει το δόλιο έργο του εάν δεν υπήρχε το κατάλληλο έδαφος για να σταθεί. Το έδαφος αυτό το προετοίμασαν, άθελά τους βέβαια, οι ίδιοι οι Νουμενοριανοί, πριν καν αυτός πατήσει το πόδι του στο Νούμενορ. Ο πόθος τους για την αθάνατη πόλη που έβλεπαν από μακριά (το Αβαλλόνε και όχι το Βάλινορ, όπως νόμιζαν πολλοί) και η επιθυμία τους να ξεφύγουν από τον θάνατο και το τέλος όλων των απολαύσεων, υπήρξε η αρχή του τέλους τους. Γιατί ο πόθος αυτός γινόταν ολοένα και εντονότερος με τα χρόνια και θέριευε μέσα τους, αυξάνοντας σε υπέρμετρο βαθμό την ανησυχία τους. Και επειδή ακριβώς αυτός ο πόθος δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να εκπληρωθεί, κατάφεραν και απέδωσαν καρπούς τα πονηρά λόγια του Sauron. Γιατί ψευδόμενος ασυστόλως κατάφερε να τους πείσει ότι μπορούσαν να κατακτήσουν τις αθάνατες χώρες, να κερδίσουν την αθανασία τους και την αιώνια ευδαιμονία.
Και οι Νουμενοριανοί, μέσα στην υπερηφάνεια και την αλαζονεία τους, μη δίνοντας σημασία στις παλαιότερες προειδοποιήσεις των Βάλαρ, παραβιάζοντας την Απαγόρευση για πλεύση προς την Δύση και υποκύπτοντας στις επιθυμίες τους και τις φρούδες υποσχέσεις του Σάουρον απέπλευσαν με τον τεράστιο στόλο τους για τον αφανισμό τους.
Gorthaur
