Συνεχίζουμε την παρουσίαση παλαιότερων άρθρων των μελών μας με το ακόλουθο άρθρο της αγαπητής Χριστίνας Μαλαπέτσα aka Luthien, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο fanzine μας News from Bree, τον Μάρτιο του 2005.
Η κυρά των Galadrim είναι απ’ τις πιο πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Arda. Έχει ονομαστεί μάγισσα, έχει λατρευτεί σαν θεά, μοιράστηκε την κατάρα των Noldor κι όμως γύρισε στο Valinor, η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια της την έκαναν είδωλο, η εξυπνάδα και η σοφία της την έκαναν βασίλισσα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την αντιμετωπίζουν οι ήρωες του Τolkien, την αντιμετωπίζουν και οι αναγνώστες του: οι μισοί τη λατρεύουν και οι άλλοι μισοί ή την αντιπαθούν ή τη φοβούνται. Όπως και να ‘χει, η Galadriel δεν έχει αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Κόρη του πιο ήρεμου απ’ τα παιδιά του Finwe, Finarfin, αρωγός του Feanor στη φυγή του απ’ το Valinor, σύζυγος του Celeborn, ενός σχετικά άσημου Sindar, μακρινή συγγενής του Aragorn, βασίλισσα του πιο όμορφου δάσους της Μέσης Γης, Lothlorien, φύλακας της Nenya, του δαχτυλιδιού του νερού, κυρά του υδάτινου καθρέπτη. Πολλοί οι τίτλοι της, πολλές οι δυνάμεις της, εξίσου πολλές και οι αδυναμίες της, που, με την εξυπνάδα και πονηριά της, γύρισε τελικά προς όφελος της…
Η πρώτη απ’ τις πράξεις της που βλέπουμε στο Silmarillion, είναι η ανυπομονησία της ν’ ακολουθήσει τον Feanor στη Μέση Γη. Αυτός ο μεγάλος ηγέτης, ίσως ο μεγαλύτερος ανάμεσα στους Noldor, παρ’ όλο που δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει την καρδιά της Galadriel, κατάφερε ωστόσο ν’ ανάψει μέσα της τη φλόγα της περιπέτειας και της ανταρσίας.
Ίσως θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε την ίδια την Galadriel για την κατάρα που κατέστρεψε τον Feanor και τους γιούς του. Γιατί, αν δεν ήταν αυτά τα χρυσαφένια μαλλιά της (απ’ τα οποία έδωσε με προθυμία τρεις τρίχες στον Gimli, αλλά ούτε μια στον Feanor), ο γιός του Finwe δεν θα είχε εμπνευστεί και δημιουργήσει ποτέ τα Silmaril. Μπορεί ο σκοπός του να ήταν η δέσμευση του φωτός των Δέντρων, αλλά η Μούσα του ήταν η ξανθομαλλούσα ανιψιά του κι απ’ το δικό της φως η σκέψη του γέννησε το όνειρο της δημιουργίας.
Η υπερήφανη, όμως, Galadriel, παρόλο που ακολούθησε με προθυμία τον θείο της στην ανταρσία, ήταν αρκετά έξυπνη (ή πονηρή, ή προνοητική) ώστε να βγάλει έξω την ουρά της από βαρύγδουπους όρκους. Κι ίσως να ήταν αυτή η αιτία που στο τέλος της επετράπη να επιστρέψει στον ευλογημένο τόπο που γεννήθηκε.
Μετά τη σφαγή των Teleri, η Galadriel ανήκε σ’ αυτούς που ακολούθησαν τον Fingolfin, μακριά απ’ τον Feanor αν και στον ίδιο προορισμό. Το ταξίδι την οδήγησε τελικά στο Doriath, στην αγάπη του Celeborn και τη σοφία της Melian. Κι από εκείνο το σημείο και μετά, η Galadriel αλλάζει. Υποθέτω ότι, μετά τις περιπέτειες που είχε ζήσει, βιώνοντας τα άκρα στα οποία μπορούσε να οδηγήσει η ατέρμονη φλόγα του Feanor και γνωρίζοντας την Melian και όλα όσα είχε δημιουργήσει στη Μέση Γη, πολλά καινούργια συναισθήματα ήρθαν να μεταβάλλουν την αντάρτισσα στην βασίλισσα που γνωρίζουμε στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών:
Πρώτα απ’ όλα, κατανοεί το μερίδιο ευθύνης που της ανήκει για τη σφαγή των Teleri. Οι τύψεις της είναι αρκετές, ώστε να ομολογήσει στη Melian τα περισσότερα απ’ τα γεγονότα της φυγής των Noldor απ’ το Valinor. Η Galadriel γίνεται σοφότερη, δυνατότερη ψυχολογικά και ωριμάζει, όπως όλοι όσοι καλούνται να κατανοήσουν και να μετανοήσουν για τα σφάλματα τους. Η αλλαγή της αυτή και η μετέπειτα σοφία της, την κάνουν έμπιστη της Melian, της δίνουν κύρος και σεβασμό.
Μαζί με τη σοφία, έρχεται και η πονηριά και η φιλοδοξία που, απ’ ό,τι φαίνεται, πρέπει να ήταν μέσα στα γονίδια των Noldor. Η Galadriel βλέπει το Doriath, το ισχυρότατο αυτό βασίλειο, που ακμάζει κάτω απ’ τη σκεπή της δύναμης της Melian κι η σκέψη της μεταβάλλεται: γιατί να γυρίσει στο Valinor και να είναι όχι μόνο ένα απλό ξωτικό, αλλά δακτυλοδεικτούμενη και κατάπτυστη λόγω της φυγής, τη στιγμή που μπορεί να μείνει στη Μέση Γη, τη γη που κατοικείται κατά κύριο λόγο από όντα υποδεέστερα της ίδιας και να γίνει μια ισχυρότατη προσωπικότητα ανάμεσα τους, δημιουργώντας ένα βασίλειο αντίστοιχο του Doriath;
Αυτό και κάνει. Με τον Celeborn στο πλάι της, η μόνη απ‘ τους Noldor που παραμένει στη Μέση Γη μέχρι και το τέλος της Τρίτης Εποχής, ακολουθεί τη φιλοδοξία της και γίνεται η ισχυρότερη γυναίκα ανάμεσα στα ξωτικά. Όχι με το φλογερό πάθος του Feanor, αλλά αργά και σταθερά εδραιώνει την κυρίαρχη προσωπικότητα της στη Μέση Γη. Αποτέλεσμα; Πετυχαίνει εκεί που ο δυνατότερος αλλά όχι τόσο πονηρός θείος της και τα ακόμα πιο κουτοπόνηρα παιδιά του είχαν αποτύχει. Και με την πάροδο των χρόνων, με τη σοφία των αιώνων να την μεταμορφώνει σε αγγελική σχεδόν μορφή, η ιδρύτρια και βασίλισσα των Galadrim, γίνεται θρύλος.
Στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τη βλέπουμε πλέον ολότελα αλλαγμένη. Έχει επιτύχει όλα όσα επιθυμούσε, η φλόγα της έχει κοπάσει, είναι ήρεμη, σοφή, δυνατή μέσα στη γαλήνη της. Η μορφή της προδίδει ανωτερότητα, μια φύση που γνωρίζει πολλά, βλέπει πολλά και λέει μόνο όσα χρειάζεται. Μέσα στο φθινόπωρο του βασιλείου της, η αιώνια έχθρα νάνων και ξωτικών δίνει τη θέση της στη βαθιά φιλία που γεννιέται ανάμεσα στον Legolas και τον Gimli, η αβίαστη χάρη της κερδίζει την ολοκληρωτική αφοσίωση του νάνου, η τελευταία δοκιμασία της επισφραγίζει τη δύναμη της ψυχής της, τα δώρα της δίδονται με απόλυτη αναγνώριση των αναγκών της συντροφιάς, το τραγούδι που τους αποχαιρετά είναι το κύκνειο άσμα της τελευταίας απ’ τους Noldor στη Μέση Γη.
Φεύγει έτοιμη και χωρίς πίκρα. Εγκαταλείπει με χαμόγελο αυτά που δημιούργησε και που είδε να φθίνουν. Ό,τι κι αν ήταν στην αρχή της, το τελευταίο της ταξίδι προς το Valinor τη βρίσκει σοφή, ανώτερη, έτοιμη να ξαναντικρίσει τη γη που γέννησε τα Δέντρα, τα Δέντρα που το φως τους αιχμαλώτισε ο Feanor στα πιο όμορφα πετράδια, έχοντας στο νου του, τη λάμψη των μαλλιών της. Το μόνο που μένει απ’ την Galadriel στη Μέση Γη είναι ένα κομμάτι απ’ αυτό το χρυσάφι, να θυμίζει ότι το πιο όμορφο Φως είναι μέσα μας και περιμένει την ώρα που θα λάμψει.
Luthien Tinuviel
