Ο Μπέρεγκιλ ήταν ένας Γραμματέας από την Γκόντορ, που το έτος 175 της Τέταρτης Εποχής στάλθηκε στο Σάιρ από την Βιβλιοθήκη της Μίνας Τίριθ να αντιγράψει για την «Διήγηση των Ετών», την μοναδική συλλογή παλαιών εγγράφων σχετικών με ολόκληρη την Ιστορία της Νούμενορ και την Άνοδο του Σάουρον. Όμως, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τον τρόπο ζωής των Χόμπιτ που έκανε και μια δική του καταγραφή των συνηθειών τους και κυρίως της διατροφή τους. Ακολουθούν μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα:
…. Στις επόμενες εβδομάδες έμελλε να ανακαλύψω, ότι μέσα από τις εξιστορήσεις των ανδραγαθημάτων των Χόμπιτ κατά την διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου του Δαχτυλιδιού, έχει δοθεί μια λανθασμένη εικόνα της μικρόσωμης φυλής. Τα καταφέρνουν μεν περίφημα με τα τόξα και τα βέλη, και η πέτρα που θα ρίξουν βρίσκει πάντα τον στόχο της, είναι δε πολύ ανθεκτικοί και συχνά πεισματάρηδες, όμως δεν μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει ούτε ως πολεμοχαρείς, ούτε ως ήρωες. Ζουν με τόσο ξέγνοιαστο τρόπο, χωρίς σκοτούρες, και τόσο απασχολημένοι με τον εαυτό τους, όσο κανένας άλλος λαός από όσους έχω συναντήσει στη Μέση-γη. Ακόμα και στα κείμενα, τα οποία είχα διαβάσει, δεν γινόταν λόγος επ’αυτού. Ενδιαφέρονται ελάχιστα για όσα γεγονότα συμβαίνουν έξω από τα σύνορα του Σάιρ, και οι σκέψεις τους περιστρέφονται συνήθως γύρω από ένα και μόνο θέμα: το επόμενο γεύμα και το τι θα μπορούσε να τσιμπήσει κανείς στα γρήγορα πριν από αυτό.
Τα καταφέρνουν θαυμάσια στο να παίρνουναπό τη γη ζουμερά φρούτα και ανθισμένα φυτά και με την φροντίδα των χεριών τους παράγονται πλούσιες σοδιές. Αποθηκεύουν πληθώρα φρούτων και λαχανικών στα κελάρια τους, τα ζώα τους παχαίνουν βόσκοντας σε τρυφερά λιβάδια και το κυνήγι στα δάση τους είναι τόσο πλούσιο, όσο πουθενά αλλού. Οι Χόμπιτ μοιάζουν να έχουν ταυτιστεί με τη γη τους και ίσως να είναι αυτός ο λόγος, που δείχνουν να μην θέλουν να απομακρυνθούν από αυτήν, ούτε καν με την σωματική τους ανάπτυξη. Διότι, το πλέον παράδοξο επάνω τους, είναι το ότι δεν είναι υψηλότεροι. Με τις ποσότητες τροφίμων που καταναλώνουν καθημερινά, θα έπρεπε να ξεπερνούν σε ύψος ακόμα και τον πιο μεγαλόσωμοπολεμιστή του περήφανου στρατού της Γκόντορ. Ετοιμάζουν έξι με επτά γεύματα ημερησίως, και ειλικρινά δεινοπάθησα να παρακολουθήσω το διατροφικό τους πρόγραμμα – πράγμα που προσπάθησα αρχικά όταν, μετά από μικρό δισταγμό, θέλησα να μην φανώ αγενής απέναντι στη μεγαλόψυχη φιλοξενία τους. Κι όμως, από το απομεσήμερο ήδη, δεν μπορούσα σχεδόν ούτε να αναπνεύσω.
Οι Χόμπιτ δεν έχουν κανένα τέτοιο πρόβλημα. Αντιθέτως απολαμβάνουν τη ζωή, τη διασκέδαση, το φαγητό και το γέλιο σε τόσο πλήρεις δόσεις, ώστε να γίνονται αξιοζήλευτοι. Όταν «χιονίζει φαί και βρέχειπιοτό», όπως λένε οι Χόμπιτ, δεν παραλείπει κανείς να είναι παρών. Η ανατομία τους πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερη και προξενείτε σε κάποιον εύκολα η εντύπωση πως, όσο πιο πολύ τρώνε τόσο πιο χαρούμενοι και πιο φιλικοί γίνονται. Η αγάπη τους για τη μαγειρική και το φαγητό ίσως να προέρχεται και από το ότι είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι και τους αρέσει να τρώνε με μεγάλη συντροφιά. Οι Χόμπιτ προτιμούν να σπαζοκεφαλιάζουν για το πότε και με ποιά αφορμή θα μπορούσαν να προσκαλέσουν την επόμενη συντροφιά, διότι αυτό συνεπάγεται πολύωρο φαγοπότι από νωρίς το μεσημέρι – συναντιόνται συνήθως μετά το «τσίμπημα» των 11 πμ – μέχρι αργά τη νύχτα. Και δεν υπάρχει τίποτα, που να κάνει ένας Χόμπιτ με μεγαλύτερη ευχαρίστηση.
Ποτέ δεν έφαγα τόσο πολύ και τόσο καλά, όσο εκείνους τους μήνες στο Σάιρ. Υπήρχαν πολλά φαγητά, τα οποία δεν γνώριζα από την Γκόντορ και που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ έως τότε. Γρήγορα ξύπνησε το ενδιαφέρον μου, να καταγράψω τις συνταγές αυτών των εδεσμάτων. Και όπως οι σελίδες της αντιγραφής μου της «Διηγήσεως των Ετών» πλήθαιναν με τον καιρό, έτσι αυξανόταν και ο αριθμός των σημειώσεων που κρατούσα, με κάθε είδους συνταγές. Ορισμένες από αυτές τις συνταγές είναι πολύ παλαιές, μεταφέρονται μέσα στις οικογένειες από γενιά σε γενιά και δεν είναι γραμμένες πουθενά. Γι αυτό τον λόγο, το ίδιο φαγητό μπορεί να ετοιμάζετε με διαφορετική συνταγή από το κάθε σόι, και έτσι να δημιουργούνται επανειλημμένως διαμάχες για το ποιά είναι η σωστή. Εκεί που ο ένας βάζει κανέλα, προτιμάει να βάζει ο άλλος πιπερόριζα,η οποία ναι μεν έχει τελείως διαφορετική γεύση, είναι όμως εξίσου καλή. Ότι και να μαγειρέψουν οι Χόμπιτ πετυχαίνει, και έχουν αναπτύξει μεγάλη ικανότητα στο να συνταιριάζουν τα διάφορα συστατικά με μοναδικό τρόπο.
Καθώς κατέγραφα τις συνταγές τους για την προετοιμασία των φαγητών, έμαθα πολλά για τον λαό των Χόμπιτ. Προ παντός, ότι ακούνε με μεγάλο ενδιαφέρον, όταν κάποιος διηγείται κάτι γύρω από τις διατροφικές συνήθειες των άλλων λαών της Μέσης-γης, πράγμα που εγώ, λόγω των μακρών περιπλανήσεων μου, μπορούσα, έστω και επιφανειακά, να κάνω. Μόλις δε άκουσαν, πώς και πότε συνηθίζουμε να τρώμε εμείς οι Άνθρωποι στην Γκόντορ, με λυπήθηκαν πολύ, και διαρκώς με προσκαλούσαν σε γεύμα, ώστε «να βάλω πάνω μου λίγο “απόθεμα”». Έμαθα επίσης, ότι στο Σάιρ δεν χρησιμοποιούνται πάντα πιστά τα συγκεκριμένα υλικά, όταν πρόκειται να ετοιμαστεί ένα χορταστικό γεύμα. Έτσι, βρήκα σε διαφορετικές οικογένειες, εντελώς διαφορετικές συνταγές για το ίδιο φαγητό, καθώς ο ένας μπορεί να έβαζε περισσότερο αλεύρι ή ο άλλος λιγότερη ζάχαρη. Όταν έβρισκα τέτοιου είδους διαφορές και προσπαθούσα να καθορίσω, ποιά από τις συνταγές ήταν η σωστότερη και καλύτερη, άρχιζαν δριμύτατες συζητήσεις μεταξύ των Χόμπιτ, χωρίς τελικά να παίρνω μια ικανοποιητική απάντηση. Τις περισσότερες φορές συμφωνούσαν σε έναν τρόπο παρασκευής για χατίρι μου και μόνον, ώστε “να τελειώνει το ζήτημα”. Ακόμα και η κατανομή των πιάτων στα διάφορα σταθερά γεύματα της ημέρας ήταν δύσκολη για τους Χόμπιτ, διότι δεν μπορεί κανείς να ξέρει σίγουρα «προς τα που τραβάει το στομάχι του» τη δεδομένη στιγμή. Πολλοί, λοιπόν, δεν συμφωνούσαν να καταγραφεί πως π.χ. δεν μπορούν να φάνε αγριογούρουνο με το απογευματινό τσάι ή κρεμμύδια στιφάδο για πρωινό, μαζί με μια νόστιμη σπιτική πουτίγκα. Τελικά προχώρησα στην κατανομή των πιάτων έτσι, όπως την είδα να γίνεται συνηθέστερα ή όπως μου φάνηκε εμένα να ταιριάζει καλύτερα. Πάντως, όλοι οι Χόμπιτ συμφωνούσαν στον αριθμό των κυρίων γευμάτων της ημέρας, αν και εδώ υπήρχαν κάποιοι που επέμεναν, ότι θέλουν να καταγραφούν ως δεδομένα και τα ενδιάμεσα μικρά γεύματα. Ακουγόταν δε συχνά το επιχείρημα, ότι διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να υφίστανται αυτά τα μικρά γεύματα, οπότε και κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι κάθε γεύμα μπορεί να θεωρηθεί ως ενδιάμεσο, αν και αυτό δεν είναι δεσμευτικό.
Δεν θα προχωρήσω στις συνταγές που κατέγραψε ο Μπέργκιλ. Ανήκουν σε αυτόν και ίσως κάποια άλλη στιγμή μπορέσει να τις μοιραστεί μαζί μας. Άλλωστε καθένας μπορεί να φανταστεί τον πλούτο και την ποικιλία τους και να δοκιμάσει να πειραματιστεί. Θυμηθείτε μόνο ότι, οι Χόμπιτ τρώνε εφτά κύρια γεύματα την ημέρα, τα οποία επιμένουν να διαχωρίζουν και που τα ονομάζουν Πρωινό, Δεύτερο πρωινό, Ενδεκατιανό, Μεσημεριανό, Τσάι, Δείπνο, Βραδινό. Και θυμηθείτε ότι πάντα με τρώνε με παρέα! Κάντε κι εσείς το ίδιο λοιπόν! Τιμήστε τα γενέθλια των πιο σπουδαίων Χόμπιτ, του Μπίλμπο και του Φρόντο με το να μοιραστείτε το φαγητό σας! Στις 22 Σεπτεμβρίου αφήστε λίγα τρόφιμα για τους άπορους στα ειδικά καλάθια των supermarkets, μαγειρέψτε μεγαλύτερη ποσότητα και φιλέψτε έναν γείτονα που το έχει ανάγκη, δωρίστε στις «τράπεζες τροφίμων» και τις δημοτικές κουζίνες για άστεγους ότι μπορείτε! Ο Χόμπιτ μέσα σας θα χαμογελάσει !
