Γιορταστικό ταξίδι στη νοσταλγία
Τον Οκτώβριο του 2012 συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τη μέρα που 32 παθιασμένοι και αποφασισμένοι λάτρεις του έργου του καθηγητή Τόλκιν έβαλαν τις υπογραφές τους και ίδρυσαν τον επίσημο Ελληνικό Σύλλογο Φίλων Τόλκιν, με την επωνυμία The Prancing Pony. Τα χρόνια κύλησαν σαν νερό, τα γεγονότα διαδέχτηκαν το ένα το άλλο, τα πρόσωπα των ανθρώπων άλλαξαν αλλά η αγάπη για το αντικείμενο και η συντροφικότητα παρέμειναν αναλλοίωτες. Ένα τέτοιο σημαντικό ορόσημο έπρεπε να γιορταστεί με την ανάλογη λαμπρότητα. Αποφασίστηκε ένα πενθήμερο εκδηλώσεων, 3-7 Οκτωβρίου, που θα μοιραζόταν σε δυο μέρη: Μιαν αναδρομική έκθεση με φωτογραφίες/βίντεο και αντικείμενα από την προηγούμενη δεκαετία, καθώς και αναμνηστικές ομιλίες και προβολές, που θα γινόταν στην Αθήνα. Και μια τριήμερη θεματική εκδρομή στο «Αχαϊκό Χωριό», στη ορεινή Αχαία.
Ο σχεδιασμός και η διοργάνωση αυτών των εκδηλώσεων ήθελε πολύ δουλειά και χρόνο. Ξεκινήσαμε από τον Απρίλιο και όπως πάντα όλοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Μια ομάδα με επικεφαλής τον Φρόντο και υποστήριξη από τον Eomer, την circi και τον πανταχού βοηθούντα και στηρίζοντα Glorfindel, ανέλαβε το κομμάτι της έκθεσης. Ο χώρος βρέθηκε εύκολα. Το φιλόξενο Bliss μας παραχώρησε τον άνετο, φωτεινό πάνω του όροφο και ανέλαβε να ετοιμάσει τα απαραίτητα ποτά και εδέσματα. Ακολούθησε η συλλογή του υλικού. Στη διάρκεια των δέκα χρόνων είχαν τραβηχτεί κυριολεκτικά χιλιάδες φωτογραφίες και πολλά βίντεο από τα μέλη, κάποια από τα οποία τώρα ζουν στο εξωτερικό. Με συνεχή επικοινωνία και πολλές συναντήσεις καταφέραμε μέχρι τον Ιούνιο να τα συγκεντρώσουμε. Το βάρος της επιλογής, της επιμέλειας και του τρόπου έκθεσης έπεσε λόγω γνώσεων στον Φρόντο, με μια δεύτερη ματιά από την Elanor και την circi. Μετά από πολλές ώρες δουλειάς οι επιλεγμένες φωτογραφίες τυπώθηκαν και μπήκαν σε άλμπουμ ή αρχειοθετήθηκαν σε μορφή slide show σε laptop μαζί με τα βίντεο.
Η ανάπτυξη τους στο χώρο έγινε ως εξής. Στους τοίχους της αίθουσας τοποθετήθηκαν με χρονολογική σειρά οι πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες των σημαντικότερων γεγονότων ανά χρόνο έτσι, ώστε ο επισκέπτης να μπορεί να ακολουθήσει ολόκληρη την πορεία μας, κάνοντας μια βόλτα στην αίθουσα. Από κάτω, σε τραπέζια, υπήρχαν τα αντίστοιχα άλμπουμ ή laptop, καθώς και σχετικά αναμνηστικά έντυπα και αντικείμενα για όσους ήθελαν να δουν περισσότερα. Ο Radagasgt ανέλαβε να επαναλάβει την θαυμάσια ομιλία του «Ο Τόλκιν και οι Έλληνες» την πρώτη μέρα της έκθεσης. Για την δεύτερη μέρα προγραμματίστηκε η προβολή του βίντεο από την ιστορική θεατρική μας παράσταση «Μοίρα και Πεπρωμένο», μια σύγκριση των μύθων του Τούριν και του Οιδίποδα.
Αν και Οκτώβρης , η θερμοκρασία θύμιζε Ιούλιο και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική παρά τον ψηλοτάβανο και ευάερο χώρο. Οι επισκέπτες μας, όμως, μας τίμησαν δίνοντας το παρόν τους, οι περισσότεροι μετά από εξαντλητικά ωράρια στην εργασία τους. Με κάποιο δροσιστικό ποτό κι ένα μεζεδάκι στο χέρι, περιηγήθηκαν στις κοινές μας αναμνήσεις, ξεφύλλισαν τα άλμπουμ, στάθηκαν ώρα μπροστά στις οθόνες και ψηλάφισαν τα αντικείμενα. Οι παλαιότεροι συγκινήθηκαν θυμούμενοι πρόσωπα και γεγονότα, οι νεότεροι πήραν μια γεύση από τα μέχρι τότε πεπραγμένα μας. Η κάμερα του Eomer κατέγραφε συνεχώς αντιδράσεις και σχόλια για ένα μικρό, χαρακτηριστικό φιλμάκι. Η ομιλία καταχειροκροτήθηκε και η προβολή του βίντεο από το θεατρικό είχε πολλούς θεατές, μεταξύ των οποίων και τέσσερις αναπάντεχοι επισκέπτες, μέλη του Ουγγρικού Συλλόγου, που όντας για διακοπές στην Ελλάδα, σκέφτηκαν να μας επισκεφτούν. Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, δώρο στα γενέθλιά μας.
Δυστυχώς, πολλοί ήταν αυτοί που δεν τα κατάφεραν να έρθουν λόγω υποχρεώσεων. ‘Όμως, η έκθεσή μας πέτυχε τον στόχο της. Έφερε κοντά παλαιά και νεότερα μέλη και τους επέτρεψε να μοιραστούν αναμνήσεις, γνώση, χαρά, διασκέδαση, νοσταλγία για το παρελθόν και ελπίδα για το μέλλον. Η επόμενη μέρα μας επιφύλασσε ακόμα μια περιπέτεια, ένα ταξίδι προς το Μοναχικό Βουνό και τους αγώνες για την εύνοια του Βασιλιά. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσει άλλος……
Καίτη Καραγεώργη aka circi
The Lonely Mountain
Ήγγικεν η ώρα!!! Τα μέλη και οι φίλοι του Prancing Pony στέκονταν στην Πλατεία Καραϊσκάκη στην ώρα τους και περίμεναν το magic bus για το Lonely Mountain. Οι οδηγίες είχαν δοθεί από την πρώτη κιόλας μέρα του Οκτωβρίου και έτσι όλοι είχαν εφοδιαστεί με ότι έκρινε ο καθένας απαραίτητο. Τυγχάνει βέβαια σε τέτοιες εξορμήσεις των μελών του Prancing Pony να θεωρούνται σε όλους απαραίτητα τα εξής απλά : προμήθειες για breakfast.. για second breakfast … και για τρίτο αν χρειαστεί, η επίσημη στολή των μελών, τα απαραίτητα αξεσουάρ που τη συνοδεύουν, το banner του Prancing Pony και της Gondor, τόξα, πανοπλίες, επωμίδες και cloaks. Κοινώς, η ταξιδιωτική τσάντα του καθενός ποτέ δεν μοιάζει με κάποια ενός κοινού ταξιδιώτη. Επίσης το μόνο που χρειάζεται για κάθε ταξίδι δεν είναι παρά το “διαβατήριο” που θα περάσει τον καθένα μας στην Μέση Γη, και αυτό δεν χρειάζεται ούτε θεώρηση ούτε φωτογραφία.. χρειάζεται μόνο Φαντασία!!!!
Δωδέκατη μεσημεριανή της 5ης μέρα του Οκτώβρη, το μαγικό λεωφορείο στην ώρα του και οι ταξιδιώτες επιβιβασμένοι. Μια ώρα αργότερα μια μικρή στάση στην Κόρινθο για να μαζέψει και τους υπόλοιπους θαυμαστές του ονείρου, και ο δρόμος για το Lonely Mountain ανοιχτός και ευχάριστος. Έως πιο σημείο όμως? Η στροφή που θα μας έβγαζε από την πορεία της ασφάλτου και θα μας έβαζε στους στενούς δρόμους του Αχαϊκού Βουνού έμοιαζε με το πρώτο πέρασμα στην Μέση Γη. Τα στενά του Καράντρας ακολούθησαν. Ανηφορική πορεία συνεχώς και η αδρεναλίνη στα ύψη από το υψόμετρο και το βαθύ κενό ανάμεσα στα βουνά. Ξαφνικά, σαν να έκανε κάποιος απ το πλήρωμα του λεωφορείου μια στράκα με τα δάχτυλα βρεθήκαμε σε άλλο σημείο του χάρτη.. The desolation of Smaug!!! Έρημοι βράχοι και τοπίο μαύρο, απομεινάρια μιας φύσης που έχασε την δόξα της από την φωτιά του Νοσφιστή. Απογοήτευση στα πρόσωπα και θλίψη για τον χαμό της!
Περνώντας στη συνέχεια από αραιοκατοικημένα χωριά και μικρές οάσεις πράσινης βλάστησης, που έμοιαζαν να ανανεώνουν το τοπίο της φύσης, έφτασε η στιγμή που το μαγικό λεωφορείο σταμάτησε σε μια καμπή του δρόμου για να αποβιβαστούν όλοι. Εκεί περίμεναν τα αυτοκίνητα του Αχαϊκού Χωριού που θα μας φιλοξενούσε. Κάποιοι προτίμησαν να πορευτούν με τα πόδια, γνήσιοι λάτρεις της φύσης και σίγουρα με μεγαλύτερες αντοχές και τάσεις εξερευνητικές. Όταν όλοι φτάσαμε στο Χωριό ήρθαμε αντιμέτωποι με μια μαγευτική εικόνα!!! Η κορυφή του Βουνού δεν απείχε παρά λίγα μέτρα ακόμα, τόσα που αν απλά άπλωνες το χέρι από το κέντρο του χωριού νόμιζες ότι την άγγιζες!!!
Λάβαμε ένα θερμό καλωσόρισμα από τους ανθρώπους του Αχαϊκού χωριού που είχαν επιμεληθεί την διαμονή μας, συνοδευόμενο με ένα κέρασμα από γλυκό του κουταλιού, τσίπουρο και καρύδια. Ως είθισται, η Φρουρά της Gondor από την Κόρινθο, είχε φτάσει πολύ νωρίτερα από το μαγικό λεωφορείο και είχε επιμεληθεί του χώρου με τα απαραίτητα banners και πανοπλίες. Λίγο πριν την δύση του ηλίου λοιπόν, όντας όλοι μαζεμένοι στο αμφιθέατρο, όλα έμοιαζαν ιδανικά αλλά κανείς δεν ήξερε τι τον περιμένει….
Η circi μας περίμενε στην πλατεία του θεάτρου και κάπου ανάμεσα μας κρύβονταν αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για όσα μας περίμεναν. H Ungoliant ,o Frodo, o Barahir και ο Corvus Corax κρατούσαν στα χέρια τους εκπλήξεις και δοκιμασίες που κανείς από εμάς δε θα μπορούσε να φανταστεί. Η circi σήμανε την εκκίνηση. Ο καθένας από μας έπρεπε να σταθεί στο πλάι της και να τραβήξει ένα πετράδι από το ψάθινο σακουλάκι που κρατούσε καλά δεμένο. Διαμάντια, σμαράγδια, ζαφείρια, αμέθυστος και ρουμπίνια μέσα στο σακούλι. Ο καθένας τράβαγε την τύχη του και επέστρεφε στην θέση του περιμένοντας την εξέλιξη αυτής της διαδικασίας. Όσοι όμως επέστρεφαν δεν είχαν πια την ίδια μορφή, είχαν κοντύνει αρκετά, είχαν εμφανιστεί μακριές γενειάδες στα πρόσωπά τους και είχαν κοντά και βαριά πόδια και βήμα βραδύ. Η φωνή τους είχε γίνει τραχιά και το βλέμμα μέσα από τα πυκνά πλέον φρύδια τους βαθύ και σκληρό! Η μεταμόρφωση τελείωσε με το τελευταίο πετράδι που έφυγε από το μαγικό ψάθινο σακούλι και έτσι βρέθηκαν οι θέσεις του αμφιθέατρου να γεμίζουν με άντρες και γυναίκες Νάνους του Έρεμπορ, της Μόρια και των Σιδερένιων λόφων.
Το πετράδι που κρατούσαν στα χέρια ήταν αναγνωριστικό σημάδι πλέον για το κάθε βασίλειο. Έτσι έσμιξαν τα Βασίλεια των Διαμαντιών, των Σμαραγδιών, των Ζαφειριών, του Αμέθυστου, των Ρουμπινιών και κάθισαν σε απόσταση μεταξύ τους. Ο Επίτροπός Corvus Corax πήρε τότε κεντρική θέση στην πλατεία του αμφιθεάτρου και έδωσε φώς στα βλέμματα των Νάνων που είχαν σμίξει με απορία και ανυπομονησία για όσα θα ακολουθούσαν. Ο Βασιλιάς Θράιν Α’, γιός του Νάιν, όρισε αυτή τη μέρα ως μέρα συγκέντρωσης όλων των υποτελών βασιλείων του, ώστε να αναδείξει απ όλα το ικανότερο. Οι Νάνοι κορδώθηκαν, χωρίς όμως ακόμα να ξέρουν τι τους περιμένει. Ακολούθησε μια εμψυχωτική ανάγνωση από το στόμα του Barahir που είχε παραλάβει νωρίτερα γραμμένη από τα χέρια της Luthien και έτσι το ηθικό των νάνων ανέβηκε ακόμα ψηλότερα. Κλήθηκαν άμεσα να παρουσιάσουν τις ικανότητες των εκπροσώπων των Βασιλείων και να ορίσουν το κάθε ένα: Lore Master (τον σοφό Νάνος που πάντοτε ξέρει τι να πει και πότε να μιλήσει), δύο Warriors (τους Νάνους που δεν πρέπει να υποτιμήσεις διότι νεκρός θα βρεθείς πριν το σπαθί σου τραβήξεις), Scout (τον Νάνο που ποτέ δε θα τον πιάσεις όσο και αν προσπαθήσεις) και Smith (αυτόν τον Νάνο που το ατσάλι και το σφυρί τον έχουν μεγαλώσει). Ορίστηκαν αστραπιαία και τότε άρχισαν όλα. Πήραν στα χέρια τους τον πρώτο γρίφο από την επιτροπή του Βασιλιά Θράιν Α’, άφησαν τα τσεκούρια και τα σπαθιά και έστυβαν το κεφάλι τους για να βρουν τη λύση.
Ένας γρίφος έφτανε για εκείνο το δειλινό για να τους εξοντώσει στην σκέψη. Αφού, λοιπόν, απάντησαν όλα τα Βασίλεια, σε διαφορετικό χρόνο το καθένα, σκόρπισαν, άλλοι στο βουνό και άλλοι στα δώματα τους, για να ετοιμαστούν για το δείπνο. Εκεί θα τους περίμενε πλούσιο στημένο τραπέζι και προς τιμήν του Βασιλιά θα έπρεπε να αρχίσουν οι λογομαχίες μεταξύ των υποτελών βασιλείων, ώστε να τον διασκεδάσουν αλλά και να κρίνει την ευφράδεια του λόγου τους και την ετοιμότητα τους στις προκλήσεις. Οι κολακείες για τον Θράιν δεν έλειψαν αλλά ούτε και οι αιχμές για την ανικανότητα κάποιων βασιλείων. Το κλίμα σίγουρα ήταν νανίσιο και βαρύ, και η μπύρα δεν έλειψε από κανένα ποτήρι αλλά ούτε και από τα μουστάκια τους. Όταν σηκώθηκαν από το τραπέζι δεν ακολούθησαν χοροί και τραγούδι αλλά … παιχνίδι ικανοτήτων, μνήμης, στρατηγικής και τύχης για όλα τα Βασίλεια. Έστειλαν λοιπόν τους εκπροσώπους τους για να διεκδικήσουν ακόμα μια φορά μια καλή πρόκριση στην βαθμολογία αλλά και στο πλευρό του Βασιλιά του Έρεμπορ.
Η νύχτα δε θα τελείωνε για κάποιους. Η νυχτερινή Φρουρά των νάνων θα βρισκόταν στο βορινό σημείο του Χωριού πάνω στο φλετ, σε επαγρύπνηση όλη νύχτα. Καλό κρασί και κουβέντα με την νυχτερινή δροσιά της κορυφής θα έφερνε το ξημέρωμα της επόμενης μέρας. Άλλοι Νάνοι βρίσκονταν μαζεμένοι μπροστά στο τζάκι και κρασοξενυχτούσαν και άλλοι, κατάκοποι, ανάσκελα στα κρεβάτια τους, έβλεπαν όνειρα γεμάτα πολύτιμους λίθους.
Η πρώτη πρωινή ηλιαχτίδα φάνηκε νωρίς πάνω από την κορυφή του Μοναχικού Βουνού. Νάνοι ξεχύθηκαν στην τραπεζαρία για το πρώτο πρωινό της ημέρας… και τελευταίο αυτή τη φορά. Αυτή τη μέρα θα ξεχύνονταν στο Βουνό και θα το έφερναν άνω κάτω για το χατίρι του Βασιλιά. Ξεκίνησαν λοιπόν και πάλι μ’ έναν γρίφο, για να ζεσταθούν τα μεθυσμένα και παγωμένα τους μυαλά από την χθεσινή νύχτα. Εκεί πάλι μοναδικό τους αντίπαλο είχαν τον χρόνο, αφού αυτός όριζε και τον νικητή του γρίφου. Άλλωστε η επιτροπή του Βασιλιά ήταν πρόθυμη να λύσει απορίες και να δώσει τη βοήθεια της στα δύσκολα, για να ξεμπλοκάρει το μυαλό κάποιων ξεροκέφαλων Νάνων. Οι Lore Masters έδιναν την λύση, κατόπιν συνεννόησης με τους υπόλοιπους και έτσι οι πόντοι έπαιρναν τα πάνω τους σιγά-σιγά και με διαφορά χρόνου και πάλι. Μετά τον πρωινό γρίφο ακολούθησε η δοκιμασία των Smiths. Πάσσαλοι στημένοι στο χώμα και κρίκοι για ρήψη από ψηλά στα χέρια των Nάνων Smiths. Φαίνεται εύκολο ε? Η ψυχή και το πείσμα των Smiths το ξέρει που σημάδευαν για την τύχη του Βασιλείου τους και ίδρωναν από την αγωνία. Όταν τελείωσε αυτή η δοκιμασία, σειρά πήραν οι Scouts. Κατηφόρισαν όλοι στο χωριό για να βρεθούν στην αρένα και να αρχίσουν οι τσουβαλοδρομίες. Ο κάθε Scout μέσα σ’ ένα τσουβάλι και η διαδρομή κοινή για όλους. Ξεκίνησαν όλοι εκπληκτικά, αλλά η δύναμη της συνήθειας, που θέλει το ένα πόδι να προπορεύεται του άλλου, πρόδωσε κάποιους και βρέθηκαν με τα μούτρα στην αρένα. Για όσους παρακολουθούσαν φαινόταν αρκετά διασκεδαστικό αλλά και πάλι η καρδιά του Scout μόνο ξέρει το βαθμό της δυσκολίας και του πόνου. Σαν να μην έφτανε αυτή η δοκιμασία, όταν όλοι τερμάτισαν και πέταξαν τα τσουβάλια απ’ τα βαριά νανίσια πόδια τους, η επιτροπή του Βασιλιά τους έδεσε τα μάτια. Έπρεπε τώρα να περιπλανηθούν με τα μάτια κλειστά σε όλη την αρένα μέχρι να πιάσουν το κοντάρι με το λάβαρο του Βασιλιά. Και πάλι, αντίπαλος τους ήταν ο χρόνος και οδηγός τους το πείσμα του Νάνου. Το μεσημέρι έφτασε με έναν ακόμα γρίφο που θα έδινε τέλος στις πρωινές δοκιμασίες και η τραπεζαρία ήταν στρωμένη από τους ανθρώπους του Βασιλιά για να ευχαριστήσει τον ουρανίσκο και το στομάχι των Νάνων με ένα τεράστιο πιάτο ζυμαρικών και άφθονη μπύρα.
Την μεσημεριανή ώρα της ανάπαυλας που θα ακολουθούσε, δεν την εκμεταλλεύτηκαν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Νάνοι ξεχυμένοι παντού, διάβαζαν για το κουίζ γνώσεων της Επιτροπής του Βασιλιά, συνέθεταν το μπυροτράγουδο του Βασιλείου τους, που έπρεπε να ακουστεί στο δείπνο, έκαναν εξάσκηση στο τόξο και στη ρήψη και γενικά είχαν κατακλίσει το Χωριό με τις φωνές και την ενέργεια τους. Όταν η σιέστα έλαβε τέλος οι Warriors πήραν θέση απέναντι στον στόχο και τα βέλη πήραν φωτιά. Τα χέρια των Νάνων λύγιζαν τα τόξα με αρκετή ευκολία, παρά το γεγονός ότι έμοιαζαν βαριά και δύσκαμπτα από το τσεκούρι. Οι ρίψεις των μικρών ακίνδυνων μαχαιριών έγιναν απ όλους στη συνέχεια και με μεγάλη ευκολία. Όταν οι στόχοι και τα τόξα μπήκαν στην άκρη, όλοι ακολούθησαν την Επιτροπή στην σάλα συγκέντρωσης για να αρχίσει η αναμέτρηση στις γνώσεις για την Μέση Γη. Εκεί οι Lore Masters πάλι αποφάσιζαν για την τύχη του Βασιλείου τους και πρωταγωνίστησαν και στο παιχνίδι της παντομίμας και των περιγραφών.
Τα παιχνίδια, οι ερωτήσεις, οι δοκιμασίες και η βαθιά σκέψη έδωσαν την θέση τους σε μια εκπληκτική παρουσίαση για τα πετράδια όλων των υποτελών Βασιλείων που παραβρίσκονταν εκεί. Η παρουσίαση έγινε από τον Corvus Corax και ήρθε όταν ο ήλιος είχε ήδη δύσει και οι Νάνοι είχαν αποκάμει. ‘Έπαιρναν λοιπόν δυνάμεις ξανά για να τραγουδήσουν με το βραδινό φαγητό τα μπυροτράγουδα τους και να ευχαριστήσουν για άλλη μια φορά τον Βασιλιά Θράιν. Τα γέλια, τα παλαμάκια και οι δυνατές νανίσιες φωνές έφταναν μέχρι την κορυφή του Μοναχικού Βουνού εκείνη την βραδιά, που ήταν η τελευταία. Η νύχτα που ερχόταν θα γέμιζε με τις δραστηριότητες της προηγούμενης και η επόμενη μέρα θα ήταν καταλυτική για την έκβαση της βαθμολογίας και την ανάδειξη του Βασιλείου που θα κέρδιζε την εύνοια του Βασιλιά.
Μετά το επόμενο πρωινό γεύμα, όλοι οι Νάνοι ξεχύθηκαν πάλι στις πλαγιές του Βουνού για να ψάξουν τον θησαυρό τους. Η μόνη καθοδήγηση που είχαν ήταν ένας γρίφος. Αν έλυναν τον γρίφο θα έφταναν και στο σημείο που ήταν κρυμμένο το πολύτιμο πετράδι του Βασιλείου τους. Όλα πάλι θα κρίνονταν με την ευστροφία, την ταχύτητα και την αντοχή τους. Η λήξη της δοκιμασίας αυτής σήμανε και την ώρα του μεσημεριανού γεύματος, όπου θα ανακοινωνόταν το Βασίλειο που έφερε την υψηλότερη βαθμολογία στις δοκιμασίες. Νικητές … Το Βασίλειο του Αμέθυστου! Χειροκρότησαν όλοι οι Νάνοι, άλλοι κακομούτσουνοι και άλλοι εξαντλημένοι, και φώναξαν δυνατά την νίκη τους οι Αμέθυστοι!!!
Τότε, ξαφνικά, όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είδαν πως πάλι είχαν επιστρέψει στην αρχική τους μορφή. Τα μέλη του Prancing Pony βρέθηκαν στο κανονικό τους ύψος, με τα ρούχα που ταξίδεψαν και την ίδια ενέργεια που είχαν πριν ξεκινήσει αυτή η περιπέτεια. Είχε έρθει η ώρα για την κοπή της εορταστικής τούρτας για την δεκαετία του συλλόγου. Την κοπή έκανε η circi, η οποία μετά από έναν πανέμορφο λόγο γεμάτο συναισθήματα για τα 10 χρόνια πορείας του συλλόγου, παρέδωσε την σκυτάλη της προεδρίας στον Glorfindel, μαζί με ευχές για δύναμη και αντοχή.
Οι σάκοι ξαναγέμισαν με τα ρούχα και τα αξεσουάρ, που στόλισαν τους επισκέπτες του Αχαϊκού Χωριού εκείνο το τριήμερο. Φορτώθηκαν στα αυτοκίνητα των ανθρώπων που φρόντισαν την διαμονή μας και κατηφόρισαν τον χωματένιο δρόμο, για να φτάσουν στο μαγικό λεωφορείο. Εμείς, ταξιδευτές και ιχνηλάτες πήραμε το παράλληλο μονοπάτι με τα πόδια και περάσαμε μέσα από ρυάκια, βράχους και κλαριά για να φτάσουμε τους σάκους και να ξεκινήσει η επιστροφή. Ήμασταν οι περισσότεροι εκεί και σίγουρα θα ανταμώναμε περισσότερους πίσω…για να συνεχίζουμε μαζί για τα επόμενα 10 χρόνια..
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το παραπάνω κείμενο, δείχνουν, να ξέρετε, μόνο τη μισή αλήθεια.. γιατί…
Για όλα όσα ζήσαμε λίγα μόνο θα πούμε
και όσες στιγμές γελάσαμε πάντα θα νοσταλγούμε.
Από την σκέψη την πολλή όλοι είχαμε λιώσει
και από τους γρίφους των τρελών είχαμε παλαβώσει.
Μας έβαλαν να τρέχουμε, ένα βουνό άνω κάτω,
μας έβαλαν να λύνουμε γρίφο τον πιο βαρβάτο.
Μας έβαλαν τα ρίχνουμε τα βέλη με μανία
και τα μαχαίρια τα μικρά να φεύγουν στην ευθεία.
Κι αφού όλοι αποκάμαμε και λύσαμε τα πάντα,
ήρθε η ώρα του γυρισμού και φτιάξαμε την τσάντα.
Κι εκεί που αποχαιρετούσαμε το τόπο των θαυμάτων
φύγαμε όλοι νικητές και δημιουργοί ασμάτων…
Σοφία Λιούμη aka Estel
