Στα πλαίσια της αναδημοσίευσης άρθρων από το παλιό μας fanzine “News from Bree”, ορίστε ένα εξαιρετικό άρθρο από το μακρινό 2007, δια χειρός της μοναδικής Βίκυς Σαμαρά aka Nerwen.
Unmarred, unstained is leaf and land
In Dwimordene, in Lorien
More fair than thoughts of Mortal Men.
Το ωραιότερο αναμφισβήτητα μέρος της Μέσης-γης, ξεχωριστό μεταξύ όλων των όμορφων τοπίων που περιγράφει ο Τόλκιν στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, είναι το Λόριεν. Όμως, η γη που κυβερνούν ο Κέλεμπορν και η Γκαλάντριελ, είναι κάτι περισσότερο από ένας πανέμορφος τόπος: Είναι μία γωνιά της Μέσης-γης των Αρχαίων Ημερών, όπου κανείς μπαίνει περνώντας από μία «γέφυρα του χρόνου», όπως νιώθει ο Φρόντο, όταν τα οκτώ εναπομείναντα μέλη της Συντροφιάς περνούν τον Κέλεμπραντ. Στη γη του Λόριεν δεν υπάρχει Σκιά, ούτε ψεγάδι. Ακόμη και ο ήλιος λάμπει διαφορετικά απ’ ότι στις χώρες των θνητών. Τα χρώματα και τα σχήματα όλων όσων τα μέλη της Συντροφιάς αντικρύζουν μοιάζουν ολοκαίνουρια, διαφορετικά απ’ ό,τι άλλο έχουν δει ποτέ- και την ίδια στιγμή πανάρχαια. Υπό μία έννοια, το Λόριεν είναι ο παράδεισος επί Μέσης-γης, μία «μικρογραφία» του Άμαν, σύμφωνα με τις επιθυμίες της Γκαλάντριελ, στην καρδιά της οποίας η νοσταλγία για τη γη των Αθανάτων μεγάλωνε ημέρα με την ημέρα στα ατελείωτα χρόνια της εξορίας της. Το Λόριεν είναι πάνω απ’ όλα η γη της Γκαλάντριελ και δευτερευόντως ίσως του Κέλεμπορν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Δεντρογένης όταν μετά το τέλος του Πολέμου του Δαχτυλιδιού τους συναντήσει θα αναφωνήσει: «A vanimar, vanimálion nostari» (Ω ωραίοι, γεννήτορες των ωραίων!).
Κυρίως είναι η σπουδαία αρχόντισσα των Νόλντορ, εκείνη η οποία έχει χρησιμοποιήσει τις εξαιρετικές προσωπικές πνευματικές ικανότητες της και την ισχύ του Δαχτυλιδιού και του Ελέσσαρ, προκειμένου να αναδείξει τον τόπο της στην πιο «ξωτική» γωνιάς της Μέσης-γης, ένα μέρος το οποίο δεν αλλοιώνεται από το πέρασμα του χρόνου τόσο πολύ και τόσο γρήγορα όσο οι χώρες των θνητών. Για το γεγονός αυτό μας υποψιάζουν πολλά αποσπάσματα του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά περισσότερο διαφωτιστικές είναι οι Ατέλειωτες Ιστορίες και ειδικότερα το κείμενο για το Ελέσσαρ. Για το πετράδι αυτό, το οποίο στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών η Γκαλάντριελ παραδίδει στον Άραγκορν προλέγοντας το όνομα με το οποίο θα γίνει βασιλιάς, ο αείμνηστος καθηγητής είχε γράψει δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, το Ελέσσαρ ήταν έργο ενός ξωτικού της Γκόντολιν, ονόματι Ενέρδιλ, και χάριζε στον κάτοχο του την ικανότητα να θεραπεύει και να ξανανιώνει όλα τα πράγματα γύρω του. Από τον Ενέρδιλ πέρασε στην Ίντριλ, από εκεί στον Εαρέντιλ και στη συνέχεια παραδόθηκε στην Γκαλάντριελ από τον Ολόριν. Η δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι ο Κελεμπρίμπορ κατασκεύασε ένα δεύτερο Ελέσσαρ, αντίγραφο του πρώτου, και το χάρισε στη Γκαλάντριελ. Και στις δύο εκδοχές, το Ελέσσαρ δίδεται στη Γκαλάντριελ, αφότου εκείνη εκφράσει το πένθος της γιατί «στη Μέση-γη τα φύλλα πέφτουν και ξεθωριάζουν τα λουλούδια που έχει αγαπήσει», τη νοσταλγία της για «δέντρα και γρασίδι, που δεν πεθαίνουν» και την επιθυμία της να τα είχε στη Μέση-γη, απ’ όπου δεν θέλει ή δεν της επιτρέπεται ακόμη να φύγει. Περισσότερο όμως και από το Ελέσσαρ, η φύση του Λόριεν αποδίδεται στο ένα από τα Τρία Δαχτυλίδια, το οποίο έχει η Γκαλάντριελ. Η Νένυα, το Δαχτυλίδι του Αδάμαντα, είναι ένα από τα Δαχτυλίδια με δυνάμεις, τα οποία κατασκευάστηκαν αποκλειστικά από ξωτικά, χωρίς τη συμβολή του Σάουρον. Κατά συνέπεια, ο σκοπός για τον οποίο κατασκευάστηκαν είναι διαφορετικός, όπως και οι ιδιότητες του. Τα ξωτικά επιθυμούσαν να καθυστερούν το πέρασμα του χρόνου, τη γήρανση των πραγμάτων, τη φθορά που συνοδεύει το πέρασμα των Εποχών και αυτές τις δυνάμεις έδωσαν στα Τρία Δαχτυλίδια. Το πένθος για τη θνητότητα του κόσμου είναι κοινή θλίψη για όλα τα αθάνατα ξωτικά, αν και στην περίπτωση της Γκαλάντριελ, που έχει γεννηθεί στην ευλογημένη γη του Βάλινορ, ο πόνος είναι ακόμη πιο ισχυρός.
Η δύναμη της Νένυα εξηγεί όχι μόνο γιατί το Λόριεν μοιάζει με ένα τμήμα αποκομμένο από το χρόνο, τον ξεπεσμό, τη θνητότητα, τα γηρατειά όλης της υπόλοιπης Μέσης-γης, αλλά και γιατί οι οκτώ ταξιδιώτες χάνουν κυριολεκτικά τις ημέρες. Ο χρόνος μοιάζει να κυλά διαφορετικά στο Λόριεν. Πράγματι, παρόλο που ένα ρολόι (συγχωρήστε μου τον αναχρονισμό) θα μετρούσε τις ίδιες ώρες και ημέρες στο Λόριεν και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Μέσης-γης, επί της ουσίας το πέρασμα του χρόνου είναι διαφορετικό, καθώς διαφορετικά το αντιλαμβάνονται όσοι βρίσκονται εκεί. Οι ιδιότητες του Δαχτυλιδιού του Αδάμαντα και του Ελέσσαρ, σε συνδυασμό με τη φροντίδα και την επαγρύπνηση της Γκαλάντριελ, εξηγούν επίσης γιατί το Λόριεν διαφέρει τόσο από κάθε άλλο όμορφο μέρος της Μέσης-γης. «Ξωτική», αρχαία και παράξενη ομορφιά υπάρχει και στο Ρίβεντελ, αλλά και στο Φάνγκορν, όπου κατοικεί ο πανάρχαιος Δεντρογένης, όμως κανένας άλλος τόπος δεν έχει τόσο αθάνατη και αμόλυντη εικόνα όσο το Λόριεν. Πουθενά αλλού δεν ανθίζουν με τέτοια ομορφιά δέντρα και φυτά, όπως τα μάλλορν, τα έλανορ και νίφρεντιλ. Με πιο απλά λόγια, κανένα άλλο μέρος στη Μέση-γη δε μοιάζει τόσο πολύ με το Άμαν, δηλαδή δεν διαθέτει τόσο αιώνια νεότητα. Ακόμη και το όνομα του Λόριεν παραπέμπει ευθέως στο Άμαν και συγκεκριμένα σε μία περιοχή από τις ωραιότερες του Άμαν, συμβολίζοντας τη νοσταλγία της αρχόντισσας του.
Η αποδοχή του Λόριεν ως ένα επίγειο παράδεισο, μία μικρογραφία του ευλογημένου Άμαν, εξηγεί επίσης εάν συνδυαστεί με το πνευματικό μέγεθος της Γκαλάντριελ, γιατί όσοι βρεθούν σε αυτό τον τόπο αλλάζουν, όπως προειδοποιεί τη Συντροφιά (και κυρίως τον Μπόρομιρ) ο Άραγκορν. Η φυλαγμένη από κάθε ψεγάδι και κάθε Σκιά αυτή γη λειτουργεί ως ένας χώρος αγνός και διαφορετικός από την βαθύτατα μολυσμένη από τον Μόργκοθ Μέση-γη. Όσοι επισκεφθούν το Λόριεν βρίσκονται γυμνοί απέναντι στον εαυτό τους. Είναι ένας τόπος, όπως και η αρχόντισσα του, ωραίος και επικίνδυνος ταυτόχρονα, αφού λειτουργεί ως χώρος και χρόνος εσωτερικού στοχασμού και περισυλλογής. Η φύση που δεν πεθαίνει και δεν γερνά, ο χρόνος που δεν κυλά αφήνοντας βαθιές ρυτίδες και πληγές πίσω του, τα χρώματα και τα σχήματα όλων των πραγμάτων, που μοιάζουν σαν μόλις τώρα να δημιουργήθηκαν, η μοναδική χρυσή και ασημένια ομορφιά των μάλλορν, αλλά και των λουλουδιών που ανθίζουν συνέχεια στο πάντα πράσινο γρασίδι, όλα αυτά σχηματίζουν μία εικόνα του Λόριεν ως ένα μικρό Άμαν στη Μέση-γη. Ίσως μάλιστα δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι Άνθρωποι της εποχής κατά την οποία διεξάγεται ο Πόλεμος του Δαχτυλιδιού, όπως μας δείχνουν τα λόγια του Έομερ αλλά και του Φάραμιρ, νιώθουν κάποιο φόβο για το Λόριεν:
Είναι ένας παράδεισος στον οποίο εκείνοι δεν έχουν θέση. Δεν ανήκουν σε ένα τέτοιο τόπο, η βαθύτερη φύση του οποίου τους είναι ξένη. Αντίστοιχα, τα ξωτικά δεν έχουν θέση σε ένα κόσμο που γερνά και φθίνει συνέχεια. Είναι χειμώνας για το Λόριεν, όταν φθάνουν τα μέλη της Συντροφιάς και δεν πρόκειται απλώς για μία εποχή. Ο χειμώνας αυτός του Λόριεν δεν θα δώσει τη θέση του σε μία άνοιξη.
Είναι συμβολικά ο χειμώνας των ίδιων των ξωτικών, που με μελαγχολία διαπιστώνουν ότι όλες τους οι προσπάθειες να καθυστερήσουν το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου δεν επαρκούν πλέον. Καθώς η φύση του Λόριεν στηρίζεται στη δύναμη του Δαχτυλιδιού της Γκαλάντριελ, όταν η δύναμη των Τριών χαθεί μαζί με το Ένα, όλα όσα αγαπούσαν τα ξωτικά θα ξεθωριάσουν και θα σβήσουν.
Ένα Λόριεν δεν θα μπορούσε να υπάρξει στην Εποχή των Ανθρώπων, η οποία έχει πλέον φτάσει και θα κινείται με τους βιαστικούς, γρήγορους, αγχώδεις και αχόρταγους για ζωή και δημιουργία ρυθμούς των θνητών πλασμάτων, που στο μικρό διάστημα της σύντομης ζωής τους βιάζονται να αφήσουν το ίχνος τους στον κόσμο, με το δικό τους τρόπο, γοητευτικό αλλά τόσο διαφορετικό από εκείνο των ξωτικών. Έτσι, τα ξωτικά του Λόριεν θα πληρώσουν ένα τίμημα για τη νίκη ενάντια στον Σάουρον: Θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τον αγαπημένο τους τόπο. Θα έχουν όμως, όπως ο Χάλντιρ, την ελπίδα ότι φυτρώνουν μάλλορν πέρα από τη Μεγάλη Θάλασσα.
For our spring and our summer are gone by, and they will never be seen on earth again save in memory.
Nerwen
