Ήτανε, θαρρώ, στις εκλογές του συλλόγου μας, τον Φεβρουάριο του 2004, που πρωτοπετάχτηκε η ιδέα για ένα fanzine, ανάμεσα στον Glorfindel, την Melian και την Luthien. Από κείνο το χρονικό σημείο και μέχρι τον Ιούνη, που το πρώτο τεύχος του περιοδικού μας υλοποιήθηκε σε χαρτί και μελάνι, ξεκίνησε μια τρελή κούρσα, γεμάτη ενθουσιασμό, ξενύχτια, κούραση, μεράκι, κάτι λίγα νεύρα, τρέξιμο και πολλές κούπες καφέ (και τσάι).
Όταν τέθηκε η ιδέα της δημιουργίας του fanzine για τον σύλλογο του Prancing Pony, όλοι λίγο πολύ ήμασταν τόσο χαρούμενοι όσο “ένας σκύλος που κυνηγάει ένα αυτοκίνητο και καταφέρνει να το πιάσει αλλά μετά δεν ξέρει τι να το πρωτοκάνει”, όπως ανέφερε κι ο εκλιπών Heath Ledger ως Τζόκερ στην γνωστή ταινία του Μπατμαν.
Είναι αδύνατο να ξεχαστούν κάποιες στιγμές, αλλά είναι εξίσου αδύνατο να ανοίξουν όλα τα χρονοντούλαπα της μνήμης. Περισσότερο ισχυρά είναι τα συναισθήματα που συνόδευσαν εκείνη την περίοδο, καθώς κι η προσπάθεια οργάνωσης ενός αντικειμένου που κανείς δεν κατείχε. Τι να κάνουμε; Πώς να το κάνουμε; Πώς στήνεται ένα περιοδικό; Ποιος θα γράψει; Τι θα γράψει; Πόσο χώρο χρειαζόμαστε; Πόσο θα κοστίσει; Τι προγράμματα χρειαζόμαστε και ποιος ξέρει να τα χειρίζεται; Κοινώς, βουτιά στ’ άπατα, με μόνο στήριγμα ο ένας τον άλλο. Η μία την άλλη, πιο συγκεκριμένα, με τον Glorfindel σε ηθική (και συχνά πρακτική) συμπαράσταση, και τον ενθουσιασμό του κόσμου για τονωτικό.
Η ιδέα γεννήθηκε, θαρρώ, μετά από επαφές με τους συλλόγους φίλων Τόλκιν του εξωτερικού κι όλα τα φοβερά και τρομερά που οργάνωναν μετά από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια απ’ την ημέρα της ίδρυσής τους. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, ένας σύλλογος φρέσκος, άπειρος, χωρίς ούτε πολλά μέλη ούτε πολλούς πόρους, όταν ο Ιταλικός σύλλογος οργάνωνε συναντήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, φιλοξενούμενος απ’ τον Βελγικό σύλλογο, ο Αγγλικός σύλλογος ετοίμαζε το φεστιβάλ για τα πενήντα χρόνια απ’ την έκδοση του Άρχοντα κι ο Γερμανικός ήταν πανταχού παρών; Τι είχαμε;
Λοιπόν, είχαμε πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζαμε, όταν βρεθήκαμε μπροστά σ’ όλα τα εμπόδια που η απειρία κι η έλλειψη πόρων έφεραν μπροστά μας: είχαμε καρδιά, ενθουσιασμό, ιδέες, χιούμορ, μεράκι. Είχαμε μια ενθουσιασμένη συντακτική ομάδα τεσσάρων ανθρώπων (Melian, Luthien, Lady Eowyn και Strider) σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο που έπρεπε να οργανωθεί και να συντοντιστεί έτσι ώστε να μαζέψει όλες τις ιδέες, να τις σμιλέψει και να παράγει ένα αποτέλεσμα. Είχαμε κόσμο που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα με υπέροχα άρθρα, καλλιτεχνίες, ιδέες δικές τους, ψυχή. Είχαμε… εμάς. Όλους εμάς.
Τι κάναμε; Ξεκινήσαμε δειλά δειλά να επιλέγουμε θέματα που θα περιλαμβάνονταν στο υλικό του περιοδικού. Μόνιμη στήλη με νέα, στήλη για παιχνίδια και rpg, συνεντεύξεις με μέλη του συλλόγου, αρθράκια που έγραφαν τα μέλη σχετικά με αγαπημένα τους θέματα, μέχρι και συνεντεύξεις μελών από συλλόγους του εξωτερικού! Πολλά φιλόδοξα σχέδια και πολλή όρεξη για δημιουργικότητα και δουλειά ήταν τα όπλα μας ενάντια στην απειρία που μας έδερνε. Τα άρθρα συσσωρεύονταν στους υπολογιστές μας, το κάθε μέλος έδινε ό,τι είχε να προσφέρει, κι οι δύο πρωτεργάτριες σπαζοκεφαλιάζαμε κάνοντας αλχημείες πάνω από ένα λάπτοπ για να συνδέσουμε το περιεχόμενο με την αισθητική. Φτιάχναμε την γραμματοσειρά; Χαλάγανε τα περιθώρια. Φτιάχναμε τα περιθώρια; Δεν χώραγαν οι εικόνες. Φτιάχναμε τις εικόνες; Περίμενε, πώς βρέθηκε εδώ αυτή η σελίδα; Κι όταν, στο τέλος, το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε με τα μέσα που διαθέταμε ήταν έτοιμο, ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος άγχους και ενθουσιασμού: θα τους αρέσει;
Στο υπόγειο του Fantasy Shop στην Βικτώρια, ο Αντώνης Νικολουδάκης μάς προσέφερε απλόχερα μελάνια και χαρτιά για να εκτυπώσουμε το ίδιο το περιοδικό, ενώ ο εκδοτικός οίκος Αίολος μάς έφτιαξε και τύπωσε το έγχρωμο εξώφυλλο. Κι αφού μαζέψαμε τις αμέτρητες κόλλες Α4, βρήκαμε κι ένα φωτοτυπάδικο να μας τις συρράψει σε περιοδικό.
Κάπως έτσι κρατήσαμε το πρώτο τεύχος στα χέρια μας και το κοιτάζαμε σαν νεογέννητο μωρό, με περιέργεια, περηφάνεια και λαχτάρα, χασκογελώντας και μισοκλαίγοντας. Τα είχαμε καταφέρει. Ήταν έτοιμο. Κι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε καμία, μα καμία αμφιβολία πως θα το αγαπούσαν όλοι όσο το αγαπούσαμε κι εμείς.
Ήταν νύχτα, σε μια συνάντηση που κάναμε στις παραλίες του Πειραιά, που μοιράσαμε το πρώτο News from Bree στα μέλη του συλλόγου μας, κι είδαμε στα μάτια τους την ίδια αγάπη και περηφάνια που νιώθαμε κι εμείς, την ίδια λαχτάρα και περιέργεια. Τους είδαμε να το ξεφυλλίζουν, να γελάνε, να βγάζουν μικρές φωνές χαράς κι έκπληξης για το πόσο δικό μας ήταν.
Από κει και πέρα, τα πράγματα κύλησαν κάπως πιο εύκολα, αν και η δουλειά ήταν πάντα πολλή. Η συλλογή του υλικού που απαιτούσε συνεχή επικοινωνία και συνεννόηση με τα διάφορα μέλη, οι ιδέες που είχαν τα μέλη κι ήθελαν δουλειά για να γίνουν υλοποιήσιμες, η εικονογράφηση σε συνεργασία με τους γραφίστες, και το κλείσιμο του τεύχους, όλα σχεδόν μάς έδωσαν περισσότερη εμπειρία και μας δίδαξαν αρκετά πράματα.
Παράλληλα, η συντακτική ομάδα ανανεωνόταν, και όλο και πιο κατάλληλοι άνθρωποι αναλάμβαναν τα αντίστοιχα πόστα, με αποτέλεσμα το περιοδικάκι μας να αποκτάει όλο και περισσότερο την μορφή ενός ώριμου fanzine, να γίνεται όλο έγχρωμο και πολύ πιο όμορφο και άνετο στην ανάγνωση. Όμως, όσο κι αν γινόταν “επαγγελματικότερο” ποιοτικά, δεν του έλειψε ποτέ το μεράκι κι η αγάπη απ’ όλους όσους βοηθούσαν να υλοποιηθεί.
Παρατηρώντας την πορεία των 15 τευχών, βλέπουμε το πόσο πιο άμεσα συνδέθηκαν με τις δραστηριότητες του συλλόγου, εκτός από την παρουσίαση των άρθρων με θεματολογία που προερχόταν από το λογοτεχνικό έργο του καθηγητή. Το περιοδικό ήταν πλέον και πολύ στενά αλληλένδετο με την δράση του συλλόγου, τις εκδηλώσεις και τα διάφορα events που γίνονταν στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Κάπως έτσι φτάνουμε και στην σημερινή στιγμή, αρχές 2014, που το fanzine κάνει ακόμα ένα άλμα, ανάλογο με τις συνθήκες της εποχής, και γίνεται ηλεκτρονικό, για να μπορεί να έχει πρόσβαση ακόμα περισσότερος κόσμος και να συμμετέχουν όσοι επιθυμούν, μέσα από τις πλατφόρμες διαδικτύωσης και τις ιστοσελίδες. Τώρα πια, είναι ακόμα πιο δικό μας, ένα μέρος που γράφουμε όλοι χωρίς περιορισμούς σε λέξεις και σελίδες, ένα διαδικτυακό σπίτι. Ένα ακόμα μελλοντικό βήμα στην (201)4η εποχή, που διατηρεί όμως ακόμα την φλόγα και την αγάπη από τις παλιές μέρες: την ενασχόληση και την ανάδειξη του λογοτεχνικού έργου του αγαπημένου μας καθηγητή JRR Tolkien!
The road goes ever on and on…
Βίκυ aka Melian
Χριστίνα aka Luthien
